Μόλις διάβασα

Συνήθως διαβάζω ότι πέσει στα χέρια μου και σπανίως πλέον πάω βιβλιοπωλείο, εκτός αν πρόκειται για το νέο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς (πότε θα βγει;). Αυτό είναι το βιβλίο που διάβασα τελευταία.

Ζ του Βασίλη Βασιλικού: Άξιζε το χρόνο όχι μόνο ως «φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος» όπως επεξηγεί στον υπότιτλό του ο συγγραφέας αλλά και ως δεύτερη ευκαιρία από εμένα στο Βασιλικό.
Ως φανταστικό ντοκιμαντέρ, το Ζ μου αφηγήθηκε ένα ιστορικό γεγονός για το οποία κάτι μισοήξερα, κάτι είχε πάρει το αυτί μου απέξω απέξω -αλλά μπορεί και να το μπέρδευα με το φάκελο Πολκ ή και τον Κίτρινο Φάκελο σου λέω εγώ- και με εισήγαγε σε μια ιστορική περίοδο για την οποία ελάχιστα έμαθα κατά τη διάρκεια της μαθητικοφοιτητικής μου ζωής και όχι με αποκλειστικά δική μου ευθύνη. Ο Ζ, ο Γιάγκος Γκαζγκουρίδης, ο Αρχηγόσαυρος και όλοι οι πρωταγωνιστές του βιβλίου, αν και ήρωες ενός «φανταστικού» ντοκιμαντέρ περιγράφουν πολύ παραστατικά μία πραγματική, ανατριχιαστική για την Ελλάδα περίοδο, σχεδόν άγνωστης νοοτροπίας για κάποιον που μεγάλωσε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και ότι ξέρει για πολιτικές διώξεις, εξορίες, ανελευθερία άποψης και έκφρασης το έμαθε μέσα από τη λογοτεχνία και πολύ λίγες αναφορές παππού αριστερού (λόγω πατέρα δεξιού οι λίγες I suppose).
Από την άλλη πλευρά το Ζ με έκανε να δω με περισσότερη συμπάθεια το συγγραφέα μιας και όταν αποπειράθηκα παλιότερα να διαβάσω το «Το φύλλο, το πηγάδι το αγγέλιασμα» με κούρασε ο περίτεχνος λόγος του και οι πολλές φιοριτούρες και ποιητικότητες. Όχι ότι στο Ζ ο Βασιλικός εκφράζεται τόσο διαφορετικά, απλά εδώ οι φιοριτούρες δρουν καταπραϋντικά στον αντίκτυπο της ιστορικής πλευράς στον αναγνώστη.
Τώρα θέλω να δω και την κινηματογραφική μεταφορά του Γαυρά, του οποίου ταινία έχω να δω από το Mad City, προτάσεις για το που να τη βρω δεκτές, αν και νομίζω ότι κάποια εφημερίδα το έδωσε πρόσφατα οπότε κάπου θα το ξεθάψω.