Μόλις διάβασα

«Το Σμήνος» του Φρανκ Σέτσινγκ
Καραμπάμ μπεστ σέλερ, οικολογικό θρίλερ με καλές προθέσεις αλλά πολύ άχρηστο μπλα μπλα και επίδειξη γνώσεων από ένα συγγραφέα που όπως διάβασα αργότερα (θα έπρεπε να το είχα μαντέψει) είναι διαφημιστής (πολύ ξερόλες τύποι, ειδικά οι άντρες). Επιπλέον, λόγω του σωρού άχρηστων πληροφοριών που περιέχει, το βιβλίο είναι ολόκληρο αγκωνάρι, εξάρθρωση κόντεψα να πάθω κουβαλώντας το 2-3 εβδομάδες στην τσάντα μου!

Πάντως σε κρατάει, και μ’ όλα αυτά που μαθαίνουμε καθημερινά για τη διαταραχή του οικοσυστήματος του πλανήτη, σου φαίνονται πολύ πιστευτά και αναμενόμενα αυτά που διαβάζεις στο «Σμήνος», εγώ σίγουρα θα το ξανασκεφτώ πριν ξανακολουθήσω τον bro σε sailing spree, όσο για να βουτήξω στ’ ανοιχτά που χωράνε φάλαινες και καρχαρίες, ούτε λόγος (άσε που και παλιότερα μόνο κλοτσιά στον κ*λο που δεν έτρωγα για να πέσω)!

«Το Χαμένο Σύμβολο» του Νταν Μπράουν

Νομίζω ότι έχω διαβάσει όλα τα προηγούμενα μπεστ σέλερς του Μπράουν, κι έμεινα ευχαριστημένη, σαν να βλέπεις χολιγουντιανή ταινία με μυστήρια, γρίφους, βίλες, γκάτζετς και γοητευτικούς, καλοζωισμένους γκόμενους, άσε που τα έχω διαβάσει όλα σε παραλία οπότε τα έχω συνδέσει και με το καλοκαιράκι. Και το «Χαμένο Σύμβολο» σε παραλία το διάβασα, οι υπόλοιπες όμως προσδοκίες μου δεν ευοδώθηκαν αυτή τη φορά, μιας και το στόρι αποτελεί πολύ κακό για το τίποτα! Ξεκινάει δυναμικά όπως πάντα, αλλά πριν τη μέση έχεις μαντέψει τον κακό, έχεις ψιλεξενερώσει και αρχίζεις να διακρίνεις όλες τις προσπάθειες του συγγραφέα να δώσει ένα βιαστικό τέλος για να ξεμπερδεύει μαζί σου (και προφανώς με τον εκδότη του κάμποσους μήνες νωρίτερα).

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο μην περιμένεις από το βιβλίο, αν και μέρος της πλοκής εκτυλίσσεται στη Σύρο όπου apparently υπάρχει μία εξευγενισμένη και κουλτουριάρικη ελίτ με συνηθισμένα ελληνικά ονόματα όπως «Άνδρος Δαρείος», η οποία βλέπει Λιακόπουλο και ορέγεται παγκόσμια κυριαρχία (δεν αστειεύομαι!!!!!).