Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης

Στα 80's, μικρή επίδοξη μπαλαρίνα κι εγώ, είδα για πρώτη φορά (στην κρατική τηλεόραση) την Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Στραβίνσκι χορογραφημένη από τον Μορίς Μπεζάρ και έπαθα την πλάκα μου! Αφενός με τη μουσική, μιας και στο δημοτικό της επαρχίας που πήγαινα δεν "ξέραμε από Στραβίνσκι" ενώ οι γονείς μου ήταν ακόμη φαν του νέου κύματος, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ο Μπεζάρ "μετέφρασε" τη μουσική αυτή σε κίνηση.

Μία μουσική που σε παίρνει από τα χαμηλά και σε οδηγεί στην απόλυτη τσίτα και μία χορογραφία όπου ακόμη κι εγώ που δεν ξέρω από μουσική έβλεπα να αποτυπώνει την ένταση κάθε νότας στις κινήσεις των χορευτών.
Φοβερός ο Μπεζάρ και λυπάμαι που έχασα την τελευταία επίσκεψή του στην Αθήνα γιατί τα λίγα διαθέσιμα εισιτήρια την πρώτη σχεδόν μέρα διάθεσής τους, κάνανε 90 ευρώ και ήταν στον εξώστη στου Παλάς. Ελπίζω το ταλέντο του και η δημιουργικότητά του να συνεχίσει να υπάρχει μέσω του μπαλέτου της Λωζάνης για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι (να και το κλισέ).
20 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που είδα την Ιεροτελεστία της Άνοιξης στην tv, αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ήθελα να είχα μαγνητοσκοπήσει εκείνη την παράσταση που πέτυχα στο άσχετο και να τη μοιραστώ μαζί σας γιατί θεωρώ ότι δεν θα άφηνε ασυγκίνητους ακόμη και αυτούς που πήζουν με το μπαλέτο.
Από την άλλη πλευρά, πρόσφατα είδα στη Λυρική μία παράσταση που δύσκολα θα συγκινούσε ακόμα και άυτούς που αγαπούν το μπαλέτο χωρίς να είναι τρελοί γνώστες (δηλαδή κάτι τύπους σαν κι εμένα). Αναφέρομαι στο τρίπτυχο Πακίτα, Η Παβάνα του Μαυριτανού και Νάπολη, Ντιβερτιμέντο. Τόσο η Πακίτα όσο και η Νάπολη Ντιβερτιμέντο, ήταν χορογραφίες που ανεβάζαν πολύ κόσμο στη σκηνή εκτός από τα σύντομα σόλα. Οι χορευτές δεν ήταν συντονισμένοι μεταξύ τους με αποτέλεσμα αντί να απολαμβάνεις την παράσταση να ψάχνεις να εντοπίσεις το λάθος, το οποίο ήταν προφανές ακόμη και στο ανειδίκευτο μάτι. Από την Πακίτα εξαιρώ την πρωταγωνίστρια Μαρία Κουσούνη, που ήταν πολύ όμορφη και οι κινήσεις της ξεχείλιζαν από χάρη και πλαστικότητα ώστε να καθοδηγούν συνεχώς το βλέμμα σου πάνω της. Τη διαφορά στο σύνολο της παράστασης έκανε η 2η χορογραφία, Η Παβάνα του Μαυριτανού, μια κυλιόμενη χορογραφία εναλλαγής ρόλων όπου και οι 4 χορευτές ήταν απόλυτα συντονισμένοι σε μία ρευστή κίνηση.
Ως λάτρης του κλασικού χορού, ελπίζω ότι η Λυρική με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, θα καταφέρει να αναδείξει έστω και μία/έναν κορυφαίο χορευτή, να δημιουργήσει ένα ρεύμα στη χώρα μας και να οδηγήσει στην επίτευξη μίας άνοιξης και για τον ελληνικό χορό, ώστε να μην αισθανόμαστε απλώς φτωχοί συγγενείς των χορευτών και δημιουργών παραστάσεων που σπάνια δυστυχώς έρχονται στην Ελλάδα.