Απρίλιος 2007 (70% δουλειά, 30% ρέκλα)

Ο Απρίλιος μπήκε όπως και όλοι οι άλλοι Απρίληδες τα τελευταία χρόνια. Δουλειά και κότσα βασιλιά, Όμως στις αρχές Απριλίου 2007 πάτησα τα πρώτα -άντα και μία ύπουλη σκέψη, μάλλον ένα μύριο ύπουλες σκέψεις άρχισαν να μου τριβελίζουν το μυαλό, ανάμεσα στις οποίες: Ποια είμαι; Που πηγαίνω; Τι κάνω; Τι θέλω; Μου αρέσει; Μου αρέσω; Αξίζει τον κόπο; Γιατί πληρώνομαι σαν ανειδίκευτος εργάτης (εκεί έφτασα διαιρώντας το μισθό μου με τις ώρες δουλειάς); Τι είναι αυτό το Heroes; Πότε θα βάλουμε ντους στο γραφείο; Μα πως γίνεται και όλες οι καφετέριες είναι γεμάτες το μεσημέρι από ανθρώπους μεγαλύτερους των 25; Εκτός από τις μπαγκέτες και τα μιλφέιγ μελιτζάνας δεν υπάρχουν σήμερα άλλα φαγητά; Ποιος θα πάει φέτος Eurovision; Γιατί τα μαγαζιά δε μένουν ανοιχτά και την Κυριακή;, ένα παραλήρημα σου λέω. Οι σκέψεις εμφανίστηκαν ξαφνικά σαν συννεφάκια σε καρτούν και με ακολουθούσαν σαν σμήνος παντού και όλες τις ώρες, έλεγα δηλαδή «Κυρία μου το event θα σκίσει μην το ψάχνετε τώρα!» και σκεφτόμουνα «Ήμαρτον με το καρακατσουλιό», «Κύριε μου πολύ δημιουργικό αυτό που σκεφτήκατε, που να είχατε και το background δηλαδή» και σκεφτόμουνα «30 + 1 ημέρα, ο Χριστός κηδεύεται κι όπου να’ναι έρχεται η σειρά μου.» «Μα κυρία μου βεβαίως θα γράψουμε χειρόγραφα 2.000 προσκλήσεις» «Στην Κέρκυρα ίσως δεν πιάνει το κινητό μου και γλιτώσω». Ως αποτέλεσμα δεν το γλίτωσα το έμφραγμα ή τουλάχιστον αυτό που αρχικά νόμιζα ότι ήταν έμφραγμα και με οδήγησε στα επείγοντα περιστατικά του Υγεία σαν την κλαίουσα ιτιά με συμπτώματα δύσπνοιας, μουδιάσματος του αριστερού χεριού και τσιμπημάτων στην καρδιά. Η καλοκάγαθη, σλαβόφωνη και σλαβόμορφη νοσοκόμα με ρώτησε «Τι έχεις κοριτσάκι μου;» και της απάντησα «Δεν είμαι κοριτσάκι, είμαι 30 χρονών και έχω πάθει έμφραγμα!». Γέλια ακολούθησαν τόσο από τη νοσοκόμα όσο και από το γιατρό και μετά από μια σειρά εξετάσεων που δεν είχα ξανακάνει και ενός lexotanil που δεν είχα ξαναφάει, πείστηκα ότι αυτό που εγώ εξέλαβα ως έμφραγμα ήταν κρίση πανικού και συνέχισα να δουλεύω, για λίγο ακόμα μιας και το lexotanil την είχε κάνει τη δουλίτσα του. Και μετά πήρα την απόφασή μου και αποφάσισα να την κάνω με ελαφρά μιας και συνειδητοποίησα -με λίγη καθυστέρηση ίσως- αυτό που όλοι μου οι φίλοι και συγγενείς μου έλεγαν από τον πρώτο μου μήνα στη δουλειά «το πολύ το PR άκα κάνει το παιδί μαλάκα, το πολύ το PR ελέησον το βαριέται κι ο γκόμενός σου /κολλητός σου /αδερφός σου».
Κα πήγα στο αφεντικό μου και του είπα «ευχαριστώ για την παρέα, δε μένω που να μου διπλασιάσεις το μισθό, see you in another life mate!» ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελα να κάνω μία πιο ηρωική έξοδο με λίγα λόγια δανεισμένα από τον Tom Robbins “Έχετε ακούσει για ανθρώπους να λένε ότι είναι άρρωστοι. Μπορεί να το έχετε πει και εσείς στη δουλειά σας μερικές φορές. Αλλά έχετε ακούσει ποτέ κανένα να λέει ότι είναι καλά; Αυτό θα γινόταν κάπως έτσι: θα παίρνατε στο τηλέφωνο το αφεντικό σας και θα του λέγατε: άκου να σου πω, από τότε που άρχισα να δουλεύω εκεί αρρώστησα, αλλά τώρα που είμαι καλά δεν πρόκειται να ξανάρθω για δουλειά!"
Κι έτσι μάζεψα τα πραγματάκια μου και αποφάσισα να ανακαλύψω κι εγώ τι σημαίνει αυτό το dolce vita που τόσο ακούω αλλά δεν βλέπω αν και τις πρώτες 10 ημέρες ανεργίας τις πέρασα ξάπλα στον καναπέ βλέποντας Φιλαράκια και ενημερώνοντας φίλους και γνωστούς ότι η παλιά καλή προσωπικότητά μου ήταν πίσω και θέλει να τους ξανακάνει παρέα.