Musings #38-41

Την προηγούμενη εβδομάδα, και τον προηγούμενο μήνα μη σου πω, αποφασίσαμε με τον Bezender, την xaderf και την Μαράκο as new entry (σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα), να πάμε στο θέατρο να δούμε τη Δήμητρα Παπαδοπούλου. Όχι μία παράσταση –μία πλειάδα αστέρων-, όχι ένα συγκεκριμένο έργο –ένα αριστούργημα του παγκόσμιου θεάτρου- ούτε καν ένα κτήριο –ένα κόσμημα της οδού Πειραιώς- αλλά τη Δήμητρα την απαράδεκτη, σκηνοθετημένη από το Θοδωρή σε έργο της ιδίας. Ξέρω ότι κάποιοι το έκραξαν το έργο (σκασίλα μου για τη γνώμη των άλλων), ξέρω ότι το Αθηνόραμα του έχει βάλει κακό βαθμό (ζμπούτσα μου για τη γνώμη των κριτικών), ξέρω ή μαθαίνω επίσης ότι η Δήμητρα την έχει δει λίγο ντίβα (couldn’t care less για την –κάπως ύπουλη- γνώμη μερικών bloggerέων). Εμένα μου αρέσει πολύ η Δήμητρα και τρελαίνομαι για τις ατάκες της, μέχρι και το «Πώς τον λεν τον ποταμό» ψιλοχάζευα παλιότερα για να μη θυμηθώ τα «Καμένα Βούρλα» της που είχα δει πριν από 3-4 χρόνια και είχα πεθάνει στο γέλιο.
Flashback ασήμαντης πληροφορίας 4inside purposes: στο συγκεκριμένο έργο έπαιζε κι ο Θέμης φίλος-συμφοιτητής-stragglingwannabeactor- γι’ αυτό και μας είχε κλείσει θέσεις μπροστά μπροστά απ’ όπου δε χάναμε καμία ατάκα καθώς και κανένα παΐδι του ημίγυμνου Δημήτρη από την Απαγορευμένη Αγάπη.
Anyway, το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω είναι ότι μου αρέσει τόσο η Δήμητρα Παπαδοπούλου, ώστε one fine day που η θερμοκρασία στην Αθήνα είχε πιάσει πάτο και τα ταξί απεργούσαν κατέβηκα μέχρι το Γκάζι για να βρω ένα θέατρο κλειστό λόγω βλάβης (του χεριού της Δήμητρας).
Ξανά flashback για να μην το ξεχάσω: Πριν από χρόνια πάλευα να δω το «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» των Ρήγα-Αποστόλου. Είχα πάρει 2 φορές εισιτήρια και τη μία φορά ήταν άρρωστη η Παναγιωτοπούλου, την άλλη η Ρώπα. Τρίτη φορά δεν ξαναπήγα, χάρισα τα εισιτήρια στον Bezender ο οποίος τελικά είδε και την παράσταση (guess who ήταν ο κατσικοπόδαρος). Μην μπερδεύεσαι δεν είμαι θεατρόφιλος, προτιμώ το home cinema, απλά I enjoy some good comedy from time to time.
Όπως θα συνεπάγεις (μου αρέσει πολύ η γλωσσοπλαστία, σχεδόν όσο και η ζαχαροπλαστεία) το πιο πιθανό είναι ότι και να ξαναπάω στην Παπαδοπούλου, η παράσταση θα ματαιωθεί· ελπίζω σύντομα να αρχίσουν να ανεβαίνουν στον greektracker και κάποια θέατρα που θέλω να δω αλλά δεν το θέλει η τύχη μου.
Επιστροφή: Δε φαντάζεσαι πόσο ξενέρωσα, είχα προετοιμαστεί για τρελά γέλια άλλωστε και η εναλλακτική λύση Ζούγκλας/Αυτόπτη Μάρτυρα κτλ στην tv δεν ήταν και ότι καλύτερο. Ευτυχώς τελικά υπήρχε και 2η εναλλακτική. Ένας φίλος του φίλου μου, μας κάλεσε να τον ακούσουμε να γρατζουνάει το μπάσο του (στο έχω ξαναπεί ότι μου αρέσουν τα κλισέ έτσι;) σε μία από τις σπάνιες εμφανίσεις της γκαραζομπάντας του στο After Dark (http://www.afterdark.gr/). To live θα ξεκινούσε κατά τις 23.00 οπότε πήγαμε πρώτα για ένα ποτάκι στο χώρο αυτοσυγκέντρωσης της μπάντας, δηλαδή στο απέναντι μπαράκι. Αφού γνωρίσαμε το συγκρότημα (καμία σχέση με αυτό που θα φαντάζεσαι όταν ακούς γκαραζοσυγκρότημα, τα παιδιά έμοιαζαν μάλλον με εντεχνοσυγκρότημα) και μάθαμε την ιστορία που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία του (απαρτίζεται από μία ομάδα φίλων-συμμαθητών και μετέπειτα επιστημόνων τύπου «τρελός φυσικός» που είχες στο σχολείο) πήγαμε να δούμε και το live. Εγώ βλέποντας το συγκρότημα προ σκηνής και μετά από 2 ποτά και όντας από τις 7 στο πόδι και στους 5 κρύους δρόμους είχα αρχίσει να νυστάζω και να νοσταλγώ ιδιαίτερα την επίδραση του φυσικού αερίου στο τσαρδάκι μου, αλλά είπα what the fuck άμα δεν μπορώ να βγω πλέον μια καθημερινή σημαίνει ότι είμαι για τα πανηγύρια και το πάλεψα και ευτυχώς. Διότι όταν τα 5-7 Διαφυγόντα Κέρδη ανέβηκαν στη σκηνή (ναι έτσι λένε το γκρουπ - http://www.diafygonkerdos.gr/overview.html) το κέφι μου έφτιαξε αυτομάτως μιας και τα 2πρώτα τραγούδια -Soul Kitchen και Dancing Barefoot- ήταν και από τα αγαπημένα μου παλιότερα όταν ήμουν μαθητούδι. Το χασμουρητό μου κόπηκε αυτομάτως και η ειρωνεία-συγκατάβαση στο βλέμμα για τον «geeky-κλειστό πουκαμισάκι μέχρι το μήλο του Αδάμ» τραγουδιστή μετατράπηκε σε επιδοκιμασία για έναν φοβερό copycatter-μανιερίστα-τραγουδιστή τωνCurewannabe -καθηγητή πανεπιστημίου (αυτή είναι η κοντινότερη απόδοση της αίσθησης που μου άφησε) που στον ελεύθερο χρόνο του αρπάζει και κάνα μικρόφωνο. Ίσως πάλι να ήταν και η επίδραση του αλκοόλ πάντως η συναυλία άξιζε πολύ παραπάνω από τα 5 ευρώ του εισιτηρίου της, περισσότερο γιατί παραδειγματίστηκα ότι άμα θέλεις υπάρχει ζωή και μετά τα 40, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πληροφορία όταν έχεις κλείσει τα 30 και το να γκαστρωθείς κτλ δεν είναι προτεραιότητά σου. Κλείνω με στίχους από ένα τραγούδι που μπορεί να είναι και 40:
I'm dancing barefoot - headed for a spin
Some strange music drags me in
It makes me come up like some heroine