Musing #44: One fine day…

One fine (Sun)day ξεκίνησε αργάμιση με ξύπνημα στις 12 και ξεκρεβάτιασμα στις 13. Αφού πήραμε 2 ώρες προσωπικού χρόνου (δουλειές σπιτιού + καλλωπισμός – εγώ) / (χαρτιά στο facebook + τσεκάρισμα του greektracker – ο john)/ (διάβασμα εφημερίδων προηγουμένης – both), κατηφορίσαμε για το Γκάζι μιας και μέρες έπρηζα τον κόσμο ότι θέλω να πάω στην έκθεση Design Διαδρομές του Μουσείου Μπενάκη featuring αφίσες, λογότυπα, καταχωρήσεις, καταλόγους και κάθε είδους προωθητικά υλικά των Φρέντυ Κάραμποττ & Μιχάλη και Αγνής Κατζουράκη. Έπαθα την πλάκα μου τόσο από τις designιές όσο και από τη διαχρονικότητά τους. Θεωρώ ότι ως λαός δεν είμαστε ιδιαίτερα καλόγουστοι, οι «Κ+Κ» όμως πρέπει να λειτούργησαν ως πραγματικοί image makers της χώρας στο χρονικό διάστημα που δούλεψαν μαζί . Δεν ξέρω αν η έκθεση περιλάμβανε το σύνολο του έργου τους, το οποίο ήταν άψογο αισθητικά με ελάχιστες εξαιρέσεις (δε μου άρεσαν μόνο κάτι διαφημίσεις για κάλτσες) αλλά έχω δουλέψει σε διαφημιστική -σε μία από τις μεγαλύτερες μάλιστα κύκλου εργασιών €45εκ και άνω- και μπορώ να πω ότι ουδέποτε είδα καλά δημιουργικά (ή τελωσπάντων δημιουργικά του γούστου μου) και όσα ήταν καλά απορρίπτονταν από τον πελάτη. Κάποια από τα σχέδια που είδα μου ήταν απροσδιόριστα οικεία, φλασάκια από εφημερίδες και περιοδικά που διάβαζαν οι γονείς μου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ίσως (βέβαια πιο χτυπητά οικεία μου ήταν η αφίσα της Παριζιάνας-Βασίλισσας των Όφεων που δείχνει σε ελληνική ταινία με τη Βλαχοπούλου σε ρόλο ταξιδιωτικής πράκτορος). Και αφού κάναμε την κουλτουροκαπηλεία μας, είπαμε να πάμε να φάμε και τίποτις στο Γκάζι το οποίο έχει γίνει άντρο πρώην παικτών reality, από όποιο μαγαζί περνάγαμε βλέπαμε επίδοξους αλλά ατυχήσαντες τραγουδιστές, ηθοποιούς και χορευτές με γυαλί ηλίου μάσκα, ύφος μπλαζέ και σκύλο παραμάσχαλα. Το νυφοπάζαρο στο Γκάζι ήταν πολύ βαρετό (είναι πολύ καλύτερα το βράδυ) και την κάναμε για σπίτι. Αν δεν ήτανε και η πέτσινη ισοπαλία με το αεκάκι το σκ θα έκλεινε ιδανικά! Όταν λέμε θα έκλεινε εννοούμε μέχρι τις 12 γιατί από εκεί και μετά ξεκινάει άλλη ιστορία με προσωρινό τίτλο «Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω»!