Features of my last month!

Τα περισσότερα είναι για τα πανηγύρια αλλά το movie buffing είναι ψυχαναγκαστικό στην περίπτωσή μου, οπότε δεν μπορώ να μην κάνω έστω και μία αναφορά!

The X Files: I want to believe: Ως true believer του Mulder και φανατική xfilistria περίμενα με ανυπομονησία την ταινία παρόλο που δεν θα αφορούσε στη συνομωσία με τους εξωγήινους κτλ που ήταν και το καλύτερο κομμάτι της σειράς 10 χρόνια νωρίτερα. Αφού πέρσι το καλοκαίρι έκανα και ολόκληρη ρετροσπεκτίβα απόλαυσης από το επεισόδιο 0 μέχρι το τελευταίο! Δε συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με το Fight the future που ήταν γαμάτο (που είναι ο cancer man, o cryceck και τ’ άλλα παιδιά) αλλά την είδα ευχάριστα σαν μία ακόμη περιπετειούλα. Αυτό που φάνηκε ξανά ξεκάθαρα ήταν ότι οι πρωταγωνιστές δε χωνεύονται με τίποτα μεταξύ τους και δεν πείθουν για ζευγάρι ούτε τυφλό.

You don’t mess with the Zohan με τον Adam Sandler: αν και δεν είμαι τρελοfan του Sandler (είμαι όμως του είδους που εκπροσωπεί) διασκέδασα πολύ με αυτή τη χαζοκωμωδία! Ότι πρέπει για καλοκαιράκι, καύσωνα και χαλαρή διάθεση…

Indiana Jones 4 κτλ που δε θυμάμαι… Περίμενα πολλά χρόνια τον νέο Indy και θυμάμαι ότι κάθε φορά τα τελευταία 7-8 χρόνια που αναθερμαινόταν το θέμα έτρεχα στο imdb να δω αν υπάρχει release date. Τελικά είμαι αναποφάσιστη για το αποτέλεσμα, όχι ότι δε μου άρεσε, αλλά δεν με καθήλωσε κιόλας όπως «Οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού» όχι ότι δεν το ευχαριστήθηκα αλλά το διέκοψα και το είδα και σε δύο μέρη γιατί ήταν Σάββατο μεσημέρι και ήθελα να πάρω έναν υπνάκο μετά το φαγητό. Επίσης πρόσεξα ότι δεν έπαιξε πολύ μαστίγιο. Anyway και 5ο να γυριστεί, όσο αντέχει δηλαδή ο Indy, αν και στην ταινία ο junior junior προσπαθεί να του κλέψει το καπέλο, θα το δω, καταρχάς διότι δεν μπορώ να ξεκολλήσω τη μελωδία από το μυαλό μου καθώς και για όλους τους υπόλοιπους λόγους που εκατομμύρια άνθρωποι γουστάρουν περιπέτεια με τον Indy.

The chronicles of Narnia: Prince Kaspian: η συνέχεια της ντουλάπας με την οποία δεν είχα κολλήσει αν και μου αρέσουν τα παιδικά ήταν πολύ καλή! Εγκρίνουμε, ιδιαίτερα γιατί το story περιλαμβάνει στοιχεία που έχει δανειστεί το Lost και έχει ξεκατινιάσει.

Hanckock με τον Will Smith: το έργο έχει καλή πρόθεση και intriguing story αλλά δεν βγάζει πουθενά τελικά και οι προσπάθειες του fresh prince να δημιουργήσει ένα μοναδικό χαρακτήρα είναι στο βρόντο! Ειδικά αυτή η γκριμάτσα που σουφρώνει τα χείλια του μου θύμισε απεγνωσμένη προσπάθεια μίμησης παιξίματος Ben Stiller στο Zoolander.

Wanted με την κάρ*α (είμαι ανιστονική εγώ) την Jolie: όχι ότι είμαι προκατειλημμένη αλλά το έργο features ένα τόσο ανεκδιήγητο σενάριο που χαντακώνει και τους καλούς ηθοποιούς που το(ν) παίζουν! Μα καλά, αυτοί οι σκηνοθέτες δε βλέπουν τι βγάζουν στο παζάρι;

Iron Μan με τον Robert Downy Junior στον ομώνυμο ρόλο: ανέλπιστα καλό! Βέβαια ο Robert Downy μου έχει καρφωθεί από την εποχή του Natural Born Killers σε άλλο στιλάκι, όμως και ο σούπερ ήρωας του πάει πολύ!

Mr. Magorium’s Wonder Emporium: το στόρι δε λέει πολλά αλλά τόσο το σπίτι όσο και το παιχνιδάδικο του Mr Magorium είναι φοβερά! Καταρχάς είναι στη Νέα Υόρκη και καταμέσας έχει ότι παιχνίδι μπορείς να φανταστείς ζωντανό! Κατατέλας τα σκηνικά και η φωτογραφία της ταινίας καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται η μαγεία γοητεύει όχι μόνο παιδιά αλλά και κάτι 30κάτι κουρασμένα παλικάρια. Παραθέτω κι ένα διάλογο που μου άρεσε, ενδεικτικό του ύφους της ταινίας: Mr. Magorium: I’ve hired an accountant! - Molly: What? – Mr. Magorium: Apparently it’s a cross between a counter and a mutant! Και συνεχίζει αποκαλώντας σε ολόκληρη την ταινία τον Jason Bateman “Mutant”.

Baby Mama με την Tina Stamatina Fey του 30 Rock: Κομεντούλα αλλά όχι και τίποτα τρελό, μάλλον ψιλοβαρετή. Μου άρεσε ο τρίτος ρόλος του new age μπόζο boss Stieve Martin.

Resurrecting the Champ με τον Samuel Jackson στο ρόλο impersonator πεθαμένου και -στις τελευταίες εποχές που ζούσε- ψιλοξεπεσμένου πυγμάχου και τον Josh Hartnett στο ρόλο του απεγνωσμένου δημοσιογράφου –ο οποίος θέλει τόσο πολύ να κάνει τη διαφορά στα μάτια του γιου του και να «γεμίσει τα παπούτσια του πατέρα» του, παλιάς δόξας της αθλητικής δημοσιογραφίας, που τον εγκατέλειψε- που κάνει ένα εν αγνοία του ψεύτικο θέμα και προσπαθεί εν γνώση του πλέον να το συγκαλύψει όσο γίνεται, το φινάλε πάντως είναι λυτρωτικό γι αυτόν. Low profile αλλά mucho grande όπως έλεγε και ο wanna be Champ ταινία.

Meet Dave με τον Eddie Murphy: ταινία για παιδιά που εμένα προσωπικά μου άρεσε παρά το κράξιμο που έφαγα για τη δήλωσή μου αυτή. Set in New York!

The ruins: π*πα θρίλερ, ο μόνος λόγος που το είδα ήταν ότι ψάρωσα με Μέξικο, αρχαιολογίες και τέτοια… Α, παίζει και ένας αυστραλοέλληνας ονόματι Ντιμίτρι.

The Strangers: ανύπαρκτο και χιλιοειπωμένο θρίλερ το οποίο δεν θα υπήρχε στο χάρτη αν δεν έπαιζε η Liv Tyler. Όσο και να μου τη σπάει η κλαψομουνίαση είναι φοβερά εκφραστική ηθοποιός.

Made of Honor: ψιλοβλέπεται, καλοκαίρι πάντα, αλλά δεν είναι και τίποτα από δαύτο εκτός από τη Νέα Υόρκη ως σκηνικό του!

Deception με Wolverine, Obi One και τη χήρα του Jocker: βλεπάμπλ για καλοκαιρινό βραδάκι στη βεράντα, προβλέψιμο πάντως. Αν και γίνομαι κουραστική, στα συν του η Νέα Υόρκη ως σκηνικό και ιδιαίτερα η πλαϊνή είσοδος του Waldorf Astoria.

PS I love You με τον κούκλο, τον brutal τον Gerard Butler: πακετάκι εκτός από τον Λιονάιντας!

Leatherheads με το George Clooney και τη σκηνοθεσία του, και τη Renee Zellweger: ωραίο εργάκι παρόλο που το στόρι του μου ήταν παντελώς αδιάφορο.

Good luck Chuck με τον hillbilly τον Dane Cook και την Jessica Alba: το μόνο που αξίζει από την wannabe altercoolhip ταινία η εναρκτήρια flashback σκηνή με τα πιτσιρίκια που παίζουνε μπουκάλα.

Weirdsville: Χωρίς σκοπό. Βλέποντας την ταινία και επιμένοντας να τη δω μέχρι τέλους αναρωτιόμουν «τι ‘ν τούτο πάλι;» και «γιατί το βλέπω;».

The Andromeda Strain (το καινούριο): μίνι σήριαλ, καλό στο είδος του (κι αν έχω δει παπάρ*α) άλλα μέχρι εκεί. Για ΣΚ θα πρότεινα γιατί κρατάει και αρκετές ώρες.

The Ten με τον Paul Rudd: άλλη βλακεία χρονορουφήχτρα, μοιάζει σαν θεατρικό έργο μεταφερμένο στην τηλεόραση. Ξεχωρίζει λίγο το πρώτο σκετσάκι με έναν τύπο που κάνει ελεύθερη πτώση ξεχνώντας να βάλει το αλεξίπτωτό του και καρφώνεται στο έδαφος όπου συνεχίζει τη ζωή του κανονικά γιατί αν τον ξεθάψουν θα διαλυθεί.

Prom Night: από τα γράμματα και μόνο καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για τελευταίας διαλογής θρίλερ, πως θα μου ξέφευγε εμένα; Ούτε καν οι ηθοποιοί δεν είναι όμορφοι. ΓΤΜ, έχω χάσει πολλές ώρες τελευταία σε τέτοιες πακετοταινίες.

El Greco του Γιάννη Σμαραγδή: τώρα γιατί αυτή η ταινία έκανε τόσο ντόρο στην Ελλάδα, δεν μπορώ να καταλάβω. Σενάριο και ερμηνείες ήταν για αυτοχαστουκισμούς, τώρα αν λάβω ως αρχή το δόγμα «έλα μωρέ για την Ελλαδίτσα καλό είναι», τότε να πω ότι τα κουστούμια καλά μου φάνηκαν, για την Ελλαδίτσα πάντα.

No Reservations με τη Κάθριν τη Ζήτα τη Τζόουνς, σύζυγο Ντάγκλας. Το έργο είναι περσινό και μου θύμισε πόσο κακή ηθοποιό θεωρώ την Κάθριν τη Ζήτα και γιατί αποφεύγω τα έργα με αυτή. Το μόνο που με συγκλόνισε ήταν η Bleecker str και αυτό γιατί ετοιμαζόμουν να την επισκεφτώ τότε, τη Bleecker όχι την Κάθριν τη Ζήτα.

Harold and Kumar escape from Guantanamo bay: ταινία με το γνωστό δίδυμο ντούφους φίλων που μόνο stoned μπορείς να δεις και να ψιλογελάσεις ενίοτε.

Treasured island: ΓΤΜ στα γαλλικά που δεν έμαθα ποτέ πως είναι. (Pour le/la…)

Mutant chronicles: δυσνόητο, ασυνάρτητο και γενικά ανύπαρκτο φουτουριστικό(;) θρίλερ.

Eastern promises του Cronenberg: αν και είχα αποφασίσει να μην ξαναδώ ταινία του μετά το Crash, κάτι που τήρησα για πολλά χρόνια, δεν είχα και τίποτα να κάνω το συγκεκριμένο απόγευμα και το πρωταγωνιστικό τρίο ήταν δελεαστικό. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, αφόρητη πλήξη.

Taken: το μόνο που μου έμεινε από την ταινία ήταν ότι έπαιζε η Shannon του Lost. Κατά τ’ άλλα αν και το θέμα του trafficking γυναικών είναι ενδιαφέρον και σοκαριστικό και επίκαιρο, η ταινία είναι τόσο αδιάφορη που το ξεχνάς μόλις τελειώσει.

Final contract με έναν τύπο που έπαιζε στο Charmed: ΓΤΜ χωρίς πολλά σχόλια.

Big Stan με τον deuce bigalow Rob Schneider: ΓΤΜ πανηγυρικά όμως! Είδα πολλές παπ*ριές, στο είπα και κομψότερα παρά πάνω!

Πω, πω πολύ φαρμακόγλωσσα έχω γίνει!!! Αν δεν δαγκώσω τη γλώσσα μου, έχω και κάποιες ακόμα ταινίες του Αυγούστου που θα κολλήσω στην επόμενη εβδομάδα γιατί σώνει!