Viki & John do the US! Part #1 Manhattan Island

Όπως ξέρετε όλοι φίλοι μου είμαι τρελό movie buff (την ορολογία αυτή έμαθα στα states) και γι’ αυτό χρόνια τώρα ονειρευόμουν να βρεθώ στο σκηνικό των αγαπημένων μου ταινιών και σειρών, δηλαδή τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, την Ουάσιγκτον, το Μαϊάμι, το Λας Βέγκας, το Λος Άντζελες, τη Νέα Ορλεάνη και πολλές άλλες πόλεις της ανατολικής και της δυτικής ακτής και γενικά της ηπείρου. Φέτος δουλειάς και budget θέλοντος τα κατάφερα να επισκεφθώ κάποιες από αυτές και η εμπειρία ήταν μοναδική διότι είχα συνεχώς την αίσθηση ότι το σκηνικό το έχω ξαναδεί αλλά τώρα μπορούσα και να το μυρίσω, να το αγγίξω, να το ανεβοκατεβώ, να το φωτογραφήσω, να το φάω και γενικώς να το κάνω δικό μου περπατώντας το και νιώθοντάς το στο έπακρο!
Ο πρώτος μας σταθμός ήταν η Νέα Υόρκη και αν και το αμερικανικό κράτος κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες προκειμένου να με κρατήσει εκτός* εγώ τρούπωσα και τη λάτρεψα!

*in a nutshell (και καλά): Το ταξίδι ξεκίνησε πολύ ευοίωνα διότι η πτήση της αθάνατης ολυμπιακής (της καλύτερης εταιρείας όπως συμπέρανα στο τέλος του ταξιδιού μετά από πτήσεις και με US –ton pairnoun-Airways και United Airlines) δεν είχε πολύ κόσμο οπότε κι εγώ σήκωσα τα χερούλια από 3 καρέκλες και κοιμήθηκα για κάνα εξάωρο αφού είχα καταναλώσει μπόλικο ταγγό κρασάκι και κάνα δυο χαπάκια βαλεριάνας. Φτάνοντας στον έλεγχο διαβατηρίων και αφού ο αμερικανός βούβαλος ελεγκτής μου με ρώτησε ένα σωρό βλακείες που έτσι κι αλλιώς τις έβλεπε και γραμμένες με απρουβάρισε** και με έστειλε στο καλό.
**να περιμένετε πολλά από τέτοια τούβλα διότι οι Έλληνες της Αμερικής μιλούν τη χαριτωμένη αυτή διάλεκτο τουρλού τουρλού που πολύ μου άρεσε και προσπαθώ να καθιερώσω και στον κύκλο μου με τη δικαιολογία «πως το λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πως το λέμε εμείς εκεί».
Και συνεχίζω το story «πως πατήσαμε στο Μανχάταν»: ο αμερικανός βούβαλος δεν άφηνε τον John να μπει στο NY και ήθελε μάλιστα να τον στείλει πίσω με την επόμενη πτήση γιατί λέει είπε ψέματα για το σκοπό του ταξιδιού του αφού η βίζα έλεγε business ενώ εκείνος δήλωσε pleasure. Εγώ έπεσα να πεθάνω, αφού είχα κουβαλήσει και μόνη μου 3 βαλίτσες χιουτζιαίων διαστάσεων. Να του λέμε ότι από την πρεσβεία μας είχαν πει ότι αφού η βίζα ισχύει δεν έχει σημασία ο σκοπός, αυτός να λέει, τηλεφωνήστε τους να μου το πουν κι εμένα (στην Ελλάδα ήταν 12 η ώρα Σάββατο βράδυ) κι ούτε ένα τηλεφώνημα αφού ο αμερικανός βούβαλος δεν το επέτρεπε. Μετά από πολλά παρακάλια κι ακόμα περισσότερες γαμοπανακότες και προσπάθειες να βρούμε κάνα βίσμα στην Ελλάδα ήρθε στο προσκήνιο το αντίπαλο δέος του αμερικανού βούβαλου: μία χαριτωμένη -απλά τσουπωτή- μαυρούλα η οποία κάνοντας νόημα στον John με τα μάτια –και γαμώ το body language- τον έκανε να "ομολογήσει" ότι όσο είναι στην Αμερική δεν θα κάνει μόνο pleasure αλλά και λίγο business οπότε δεν είπε ψέματα -απλά μπερδεύτηκε ο ντούφους- και ήταν free2go.

Και συνεχίζω χωρίς άλλες φανφάρες με τον πρώτο σταθμό του Viki & John do the US, δηλαδή τη Νέα Υόρκη. Όπως φαίνεται και από τη φωτό αφού εντυπωσιάστηκα ακόμα και από το ταξί που μας πήγε στο ξενοδοχείο (καμία σχέση με της Phoebe, είχε τηλεόραση και GPS για να βλέπουμε τη διαδρομή καθώς και τεράστιο πορτπαγκάζ) ολόκληρη την πρώτη μέρα περπατούσα με το κεφάλι ψηλά και χάζευα τα κτήρια (επίσης αν και δεν το ομολόγησα στο John περίμενα να σκάσει μύτη από καμμία γωνία ο Godzilla ή έστω το τέρας από το Cloverfield). Το κεφάλι κατέβασα την επόμενη μέρα που ανέβηκα στο Empire State Building και από εκεί μπορούσα πλέον να ευχαριστηθώ την πόλη από ψηλά. Εν συντομία –και καλά- να σας πω ότι στη Νέα Υόρκη καβαλήσαμε για 3 μέρες ένα open-decker λεωφορείο hop on-hop off και είδαμε τα πάντα: όλες τις περιοχές από Tribecca μέχρι Harlem παρακαλώ και από Hell’s kitchen μέχρι Bowery και Village, με φοβερούς «πεταμένους» ξεναγούς που στην πλειοψηφία τους δεν έβαζαν γλώσσα μέσα και έτσι εκτός από τα γνωστά highlights είδαμε μέχρι και το διαμέρισμα της Μαντόνα και του Spielberg, ακόμα και τα πρώην γραφεία του Clinton στο Harlem. Για να μη σας πω ότι είδα το σπίτι και τη γειτονιά των φιλαρακίων και το μαγαζί που δούλευε η Μόνικα με τα ψεύτικα βυζιά. Εκτός από το Empire πήγα στο MOMA, στο Guggenheim, στο Rockefeller center, στο άγαλμα της Ελευθερίας, περπάτησα στο Central Park όπου χαλάρωσα με κουαρτέτο jazz (καλά πολύ Woody σκηνικό) και άραξα στο Battery για live επίδειξη capoeira, χάζεψα έναν από τους καταρράκτες του Eliasson στη γέφυρα του Brooklyn στο South St Seaport και ανέβηκα σε ποδηλατάκι τουκ τουκ γιατί δεν άντεχα να περπατήσω μετά το Macy’s, πήγα σε παράσταση στο Broadway και έπαθα αγοραφοβία στην Times Square και μπλα μπλα μπλα μπλα.....Γενικώς δεδομένου ότι και το jetlag είχε κάνει τη δουλειά του και ξύπναγα κάθε πρωί από τις 6 όλες οι μέρες στη Νέα Υόρκη ήταν full από εμπειρίες και εικόνες, τριπάρισμα όνομα και πράγμα. Δεν θα το κουράσω άλλο διότι στους περισσότερους από εσάς τα έχω πει και προφορικά και δεν είμαι κι ο Ian του Lonely Planet (ο γλυκούλης μου) απλά θέλω να σημειώσω για να μην το ξεχάσω: το ανεκδιήγητο Bridezillas, reality που έβλεπα στο we tv σχεδόν κάθε βράδυ (σιγά που δεν θα έβλεπα τηλεόραση στην Αμερική) και πέθαινα στο γέλιο, τη μέρα που μας έπιασε βροχή στο λεωφορείο και μας μοιράσανε κάτι κίτρινα αδιάβροχα- σακούλες που για να τα βάλουμε κοντέψαμε να πνιγούμε σαν τα μωρά, το πρώτο bagel με παστράμι που έφαγα (γιαμμμμμ), τις πρώτες και τελευταίες γλυκοπατάτες που έφαγα (μπλιαχ), το εστατόριο Alfredo’s που ήταν στη γειτονιά μας και μου έδιναν άσπρα τριαντάφυλλα, τον τρόμο στο ασανσέρ του Empire, την απορία μπροστά στα περισσότερα εκθέματα του ΜΟΜΑ και τη σιχαμάρα για τα γλυπτά κουράδες&άντερα της κυρίας Bourgeois στο Guggenheim, το γεγονός ότι δεν μπορούσες να καπνίσεις πουθενά εκτός από το δρόμο και το καραβάκι που πήγαινε στο άγαλμα της Ελευθερίας (με αυτό πραγματικά πανηγύρισα & απόρησα ταυτόχρονα), το Bloomingdales χωρίς σχόλια, τον κεντρικό σταθμό και το μετρό της πόλης που είναι χαοτικό, το jazz club Garage στο Village, τα cupcakes του Dean&Deluca, τα hotdogs και τα pretzels στο δρόμο και πολύ ακόμη μπλα μπλα που ελπίζω να μην ξεχάσω ποτέ και βαριέμαι να περιγράψω με λόγια αλλά ευτυχώς για σας ( εδώ σατανικό γέλιο βασανιστή προβολής 150 ωρών υλικό διακοπών) και δόξα την ψηφιακή τεχνολογία έχω πολλές φωτογραφίες και ώρες βίντεο να σας δείξω!

Anyway όταν τελειώσαν οι μέρες της Νέας Υόρκης καβάλησα τη λιμουζίνα μου (βλέπε παρακάτω μία από τις πάμπολλες που είδα στην πόλη) και ξεκίνησα την κατάβαση, αλλά αυτή να την περιμένετε σε νέο post! Start spreading the news, τα του DC ή Ουάσιγκτον για μας, θα σας τα πω μέσα στην εβδομάδα.