Viki & John do the US! #Part 2: Fun trip to Baltimore

“Σπάζοντας τα δεσμά» της παραδοσιακής αφήγησης (βλέπε παλαιότερο post http://vikihmvale.blogspot.com/2008/01/50.html σχετικά με την αδυναμία μου στα κλισέ), αντί να συνεχίσω με την Ουάσιγκτον ή DC για τους ντόπιους που ήταν και ο επόμενος σταθμός μας στα states, θα περιγράψω μία μονοήμερη εκδρομή που κάναμε στη Βαλτιμόρη, πατρίδα του Μίκυ Φελπς Μάους όπως έμαθα (νομίζω ότι το αστείο μου είναι προφανές παρόλα αυτά δηλώνω ότι πρόκειται για αστείο) που ήταν και επίκαιρος την εν λόγω εποχή. Να σημειώσω ότι στη Μπόλτιμορ όπως μου αρέσει να προφέρω, διαδραματίζονται μέρη των ταινιών «12 Πίθηκοι» και «Η σιωπή των αμνών» που είναι στο top10 αγαπημένων μου ταινιών ever.
Στη Μπόλτιμορ λοιπόν φτάσαμε μεσημεράκι Κυριακής, μίας πολύ όμορφης μέρας με ζεστά χρώματα και πήγαμε κατευθείαν στο λιμάνι όπου βρίσκονταν και όλοι οι Βαλτιμοριέζοι άλλωστε.
Από τις φωτό φαίνεται κάπως πόσο γλυκιά και νωχελική ήταν η μέρα αλλά και η περιοχή!

Κάναμε τις βόλτες μας, χαζέψαμε μία τύπου rhythm&blues -λέω εγώ τώρα- συναυλία 5 μαύρων (είχε ειδικό χώρο με πεζούλες για το σκοπό αυτό) τρώγοντας pretzel, μπουχουίσαμε επίδοξους χορευτές break-dance υπό τους ήχους της Rihanna (ήμαρτον παντού αυτή έπαιζε και οι άλλοι οι ανεκδιήγητοι Αφοί Jonas) και του Beggin’ και μετά πήγαμε στο Ενυδρείο της Βαλτιμόρης ένα από τα μεγαλύτερα της Αμερικής. Καλά εκτός ότι είχε ότι ψαροαμφίβιο μπορείς να φανταστείς, μπορούσες να περπατήσεις μέσα σε rainforest habitat που είχε ελεύθερους παπαγάλους και άλλα περίεργα πουλιά! Εγώ ξεχώρισα τη συλλογή βατράχων! Υπήρχαν τόσα πολλά είδη από διαφορετικά μέρη της γης, αλλά κυρίως τόσα πολλά χρώματα και μεγέθη που έπαθα πλάκα! Τεράστιος πρασινοκαφέ τύπου τον φιλάς και γίνεται πρίγκιπας και μικροσκοπικός μπεζ που δεν μπορούσες να διακρίνεις με ευκολία μέσα στα λουλούδια, μπλε, κόκκινοι, κίτρινοι, από την κατηγορία του Κέρμιτ μέχρι των βατράχων που έγλυφε ο Σουίτερς στους Αγριεμένους Ανάπηρους του Ρόμπινς! Επίσης το ενυδρείο είχε πολλούς καρχαρίες και μια πισίνα με τεράστια σαλάχια, τα οποία είχαν πολύ πλάκα όπως κινιόντουσαν! Τι άλλο μουμπλε, μούμπλε, α μου άρεσε πολύ και ένα σόου με δελφίνια που μπορούσες να παρακολουθήσεις! Έκαναν τούμπες και διάφορες άλλες χαριτωμενιές που δυστυχώς δεν πρόλαβα να πιάσω στη μηχανή.

Μετά τα δελφίνια, ανασκουμπωθήκαμε και πήγαμε να παρακολουθήσουμε παράσταση 4D. Τι είναι αυτό; Κάτι σαν το 3D με περισσότερη γαρνιτούρα. Μας δίνουν στην είσοδο τα γυαλιά και με το που καθόμαστε αρχίζουν αναγγελίες του τύπου άμα τρομάζετε εύκολα καθίστε στην άκρη ώστε να μπορείτε να φύγετε και εύκολα, άμα έχετε μικρά παιδιά καθίστε στην άκρη κτλ για τους γνωστούς λόγους. Επιθεωρώ την καρέκλα μου και ανακαλύπτω τρύπες και αισθητήρες παντού και το μυαλό μου πισωγύρισε μερικές μέρες νωρίτερα στην Ουάσιγκτον και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ειδικότερα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Με το που ξεκινάει το ντοκιμαντέρ μας χτύπησε ένα ζεστό αεράκι και μυρίσαμε θάλασσα σαν να κάναμε ιστιοπλοΐα στον αργοσαρωνικό ένα πράμα, σκάει μύτη η φάλαινα στην οθόνη φυσάει το σιντριβάνι της και αμέσως πιτσιλιζόμαστε από νερά! Αρχίζουν να σέρνονται τα ερπετά και τσιμπιματάκια μυρμηγκιάζουν τα πόδια μας, ξεπροβάλει ο κροκόδειλος από τους βάλτους του Μαϊάμι και νιώθουμε μια τσιμπιά στην πλάτη! Ε, εκεί δεν κρατήθηκα και ούρλιαξα όπως και κάθε φορά που ο δεινόσαυρος έχωνε τη μουσούδα του στη μούρη μου, μέχρι που αφού οι αντιδράσεις μου σχολιάστηκαν δυσμενώς από την παρέα, δηλαδή τον John που λίγο πολύ με παρομοίασε με τρίχρονο, κάθε φορά που η ταινία το πήγαινε προς κάτι επίφοβο ή έκλεινα κρυφά τα μάτια μου μέσα από τα γυαλιά ή ψιλοσήκωνα τα πόδια μου και την πλάτη μου από την καρέκλα ώστε να μειώσω την ένταση αντίδρασης δηλαδή την τσιρίδα!

Όταν τέλειωσε το σινεμά κατευθυνθήκαμε ξελιγωμένοι στη little Italy της Μπόλτιμορ για φαγητό, αλλά οι επιλογές ήταν τόσες πολλές και η πείνα τέτοια που μάλλον κάτσαμε στο χειρότερο, όπως απεφάνθησαν οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες, εγώ δεν έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις από τα μακαρόνια μου, τα τρώω όλα και συμφέρω. Έτσι, επειδή υπήρχε ακόμη χώρος είπαμε να πάμε και λίγο παρακάτω για γλυκάκι στου Vaccaro ένα γνωστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής ιδιαίτερα για τα κανόλι του, τα οποία δεν τίμησα, έφαγα όμως ένα ωραιότατο Napoleon με σοκολάτα (σαν το μιλφέιγ έμοιαζε) και το καταυχαριστήθηκα αν και ανέβασε τη δυσπεψία στα ύψη. Πάλεψα να καπνίσω κάνα δυο τσιγάρα μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο και στην επιστροφή για το Sprinfield ως άλλος Homer Simpson κοιμήθηκα με ανοιχτό το πάνω κουμπί του παντελονιού μου.
Αυτά, τα υπόλοιπα next week, σχόλια που λέει και η Ντιάνα Τζεμπρίν;