Viki & John do the US! #Part 4: Fun trip to Philadelphia

Τον καιρό που μείναμε στη Βιρτζίνια είπαμε να πεταχτούμε και μια βολτίτσα στη Philadelphia, τίποτα δεν ήταν με το τρένο, ούτε δυο τσιγάρα δρόμος, που λέει ο λόγος δηλαδή γιατί και στη Philly ισχύει αυστηρή τσιγαροαπαγόρευση. Η Philadelphia ήταν η πρώτη πρωτεύουσα των ΗΠΑ γι’ αυτό και ως τουρίστας μπορείς να δεις διάφορες γραφικότητες του τύπου άντρες με περούκες και τηβέννους που αναπαριστούν σκηνές από το παρελθόν της χώρας, το σπίτι της Betsy Ross δηλαδή της μοδίστρας που έραψε πρώτη την αστερόεσσα (ναι αυτό αποτελεί αξιοθέατο), το Elfreth’s Alley, την πρώτη αμερικανική γειτονιά που κατοικείται ως σήμερα (και είναι πολύ όμορφη και καθόλου φαιδρή όπως τα παραπάνω, φαιδροί είναι μάλλον οι τουρίστες σαν και μένα που βγάζουν φωτογραφίες χτυπώντας πόρτες ή μπαίνοντας σε κήπους παρόλο που ο ιδιοκτήτης κάθε σπιτιού επιβεβαιώνει γραπτώς ότι ναι το σπίτι κατοικείται ακόμα!).

Γραφικότητες!!!

Την πρώτη μέρα λοιπόν καβαλήσαμε ένα τρόλεϊ hop on-hop off και είδαμε τα αξιοθέατα της πόλης με μοναδική πολύωρη στάση το ζωολογικό κήπο που είναι τεράστιος! Δυστυχώς η μέρα αν και έμοιαζε με συννεφιασμένη Κυριακή ήταν πολύ ζεστή και δε χαζολογήσαμε όσο θα μπορούσαμε. Για να αντισταθμίσω τη χαζομαρίαση που έχασα πήρα ένα παγωτό Ben & Jerry’s με chocolate fudge, brownie καραμέλα και γενικώς την Άρτα και τα Γιάννενα των τόπινγκς για παγωτά. Να σημειώσω εδώ ότι οι συσκευασίες των παγωτών στα states διαφέρουν αρκετά από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι εισαγωγείς στην Ελλάδα, έτσι αυτό που μας πασάρουν για ατομικό δεν το βρήκα πουθενά και αυτό το μισερό (για οικογενειακό) που μας πασάρουν για οικογενειακό είναι ατομικό. Έτρωγα και έτρωγα μέχρι που έσπασε το πλαστικό κουταλάκι μου και ενώ η φάτσα μου πρέπει να είχε πάρει ένα ασυνήθιστο για καλοκαίρι κυανοματζέντα χρώμα δεν μπορούσα να σταματήσω. Όταν τελείωσα και ήπια και το ζουμάκι έπεσα στο κρεβάτι και ένα καρούμπαλο ήταν πλέον ορατό στην κοιλιά μου και αισθητό στο στομάχι μου. Γύρναγα πλευρό μπρος πίσω, με πολύ κόπο, αλλά δεν μπορούσα να βολευτώ με τίποτα. Ο John ανησύχησε μήπως είχα φάει κάνα κιλό transfat αλλά μέχρι να διαβάσει τα συστατικά είχα κοιμηθεί. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε αλαφιασμένοι από σειρήνες (δηλαδή μία που ήταν όμως δίπλα από το κρεβάτι μας και ακουγόταν ως πολλές) και μία μεταλλική φωνή που μας καθοδηγούσε να βγούμε στην έξοδο κινδύνου και να περιμένουμε για περισσότερες οδηγίες. Ψευτοντυθήκαμε βιαστικά και τρέξαμε γιατί είμαστε και στο 15ο όροφο. Μετά από λογομαχίες του τύπου «Κατέβαινε! – Μα γιατί αφού ο αρχηγός λέει να περιμένουμε! – Άμα φτάσει η φωτιά στο 15ο που να προλάβουμε! – Να δεις που κάποιος έσπασε την τσιγαροαπαγόρευση και πάει για πέναλτι 250άρας!» κατεβήκαμε στο ισόγειο. Τα καμάρια της Philla αλλά και κάθε παλιάς αμερικανικής πόλης, δηλαδή οι πυροσβέστες, ήταν ήδη εκεί και δίνανε οδηγίες (δυστυχώς κανείς δεν ήταν σαν τον πυροσβέστη της Donna στο Beverly). Οι περισσότεροι ένοικοι με στραβοφορεμένα ρούχα και ανάκατα τσουλούφια κι εγώ με τιραντάκι (κακή επιλογή για κοινόχρηστους χώρους όπου τα κλιματιστικά δημιουργούν συνθήκες Αλάσκας) στρωθήκαμε στο μπαρ και περιμέναμε. Τελικά πρέπει να επιβεβαιώθηκα για το τσιγάρο γιατί σε 10 λεπτάκια μας ξαναστείλανε στα δωμάτιά μας. Anyway, το ξενοδοχείο ήταν λοκέιτιντ στην παλιά πόλη, την οποία και αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε στη συνέχεια μιας και είχαμε ώρα μέχρι το απογευματινό τρένο για DC, αφού πρώτα, πατώντας τους όρκους της προηγούμενης βραδιάς ότι δεν θα ξαναφάω τζανκοσοκολάτες, έφαγα ένα πελώριο cookie με smarties για να στανιάρω βρε παιδί μου από τη σύγχυση. Συνέβη κι ένα άλλο γεγονός, στο οποίο έχω δώσει όρκο ότι δε θα αναφερθώ (what happens in Philly stays in Philly), και το οποίο μας οδήγησε στο Ναυτικό Μουσείο της πόλης ή τα πλέον χαμένα 15 δολάρια /άτομο που χαλάσαμε στα states. Αυτά για τη Philla, το ξεχείλωσα πάλι, πάντως τυρί Philadelphia ή cheesesteak (μπλιαχ) δεν έφαγα.