Viki & John do the US! #Part 5: Living Las Vegas!

Το Λας Βέγκας είναι μία υπερπαραγωγή, μία extravaganza, ένα blockbuster, κάτι ασύλληπτο να το περιγράψεις, πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις! 2quote John «Λέγαμε για το Ντουμπάι, τι χτίσανε βρε παιδάκι μου καταμεσής στην έρημο, αλλά αυτό παραπάει, Ντουμπάι επί χίλια και πάλι δε βάζει ο νους σου!» (ο Γιάννης δεν το είπε έτσι ακριβώς απλά θέλω να περάσω την εικόνα του σεβάσμιου γέροντα για να σε πείσω!). Το Λας Βέγκας είναι επίσης μία παράνοια, μία μορφή επιληψίας, μία χορωδία μπλινγκ μπλινγκ τουρούτ τουτούτ, ένα χάμπιτατ χαμηλότερης θερμοκρασίας -50 βαθμών (μέσα στο καζίνο) και μεγίστης +50 (έξω στο δρόμο), οικογενειών και τσακαλιών, ανθρώπων που τζογάρουν ώστε να ρεφάρουν για να μην κρεμαστούν και ανθρώπων που τζογάρουν για να κρεμαστούν -ή παντρευτούν- (ένα κλισεδάκι μωρέ!).

Στο Λας Βέγκας με το που φτάνεις στο αεροδρόμιο μπορείς να παίξεις φρουτάκια, να σε πλησιάσει μία hooker για να σου δώσει κάρτα με το τηλέφωνό της, να μοιραστείς ταξί με κάποιον καμένο που πάει όπου πας (καζίνο να’ ναι κι ότι να ναι) απλά για να γλυτώσει 10 δολάρια και να τα σπρώξει στη μπάνκα. Στο Λας Βέγκας τα ξενοδοχεία – καζίνο είναι τόσο τεράστια που σχεδόν ξεπερνούν σε έκταση μικρά χωριά της Ελλάδας (σε πληθυσμό σίγουρα): υπάρχει το MGM Grand & Signature (που μέναμε εμείς) με σήμα το λιοντάρι και πραγματικό λιονταρώνα!, το New York που είναι πανέμορφο και αποτελεί μικρογραφία του μεγάλου μήλου, το Excalibur που μοιάζει με παραμυθένιο κάστρο, το Luxor που είναι σαν πυραμίδα και έχει και αιγυπτιακό ναό μέσα, το Venetian με τις γόνδολες και το Bellagio με τα σιντριβάνια – χορευτές που είναι πραγματικά κομψά και αριστοκρατικά μπροστά στο καρακιτσαριό όλων των άλλων, το Caesar’s που είναι κάτι σαν υπερπολυτελές «Κλουβί με τις τρελές» απέναντι στα υπόλοιπα indie films καζίνα!

Στο Λας Βέγκας με λιγότερα λεφτά από όσο δίνεις για τη σουίτα-στούντιο-απάρτμεντ της Κυρά Κατίνας στη Νάξο μπορείς να μείνεις σε σουίτα με πλάσμα τηλεόραση (και στην τουαλέτα), τζακούζι και κουδούνι στην πόρτα (μέχρι και σκουπιδοφάγο σου λέω εγώ), ενώ με λιγότερα λεφτά από όσα δίνεις στην καφετέρια-σνακ μπαρ-σκέτο μπαρ-ρέστοραντ για πρωινό στην Ύδρα, μπορείς να φας buffet my man (any kind), δηλαδή να φας οτιδήποτε και σε οποιαδήποτε ποσότητα, βεβαίως αν θες ποιότητα μπορείς να φας και σε μισελενάτο εστιατόριο του Wolfgang Puck ή του Michael Mina με τα ίδια περίπου λεφτά που θα έδινες για ένα 2πιατο γεύμα στο Πρυτανείο my ass! Στο Λας Βέγκας ο κόσμος μετακινείται με λιμουζίνες, ελικόπτερα και θηριώδη τζιπ και βεβαίως το monorail, μία μοναδική γραμμή μετρό που αγκαλιάζει το strip (ορολογία: ο δρόμος με τα καζίνα) σαν ουροβόρος όφις και είναι πιο ακριβό από το ταξί γι αυτό και αξίζει να πάρεις κίτρινο δράκο (που είναι υπερπολυτελής σε σχέση με τον Έλληνα συγγενή του) ακόμα και για απόσταση 5 λεπτών, 2hoooooooot σου λέω!. Στο Λας Βέγκας μπορείς να καπνίσεις (γιούπιιιιιιιι) μέσα στα καζίνο, να φορέσεις ότι σου καπνίσει μέσα κι έξω από το καζίνο (είδα από evening gown μέχρι και λαχανί κολλάν-φόρμα με βέλο στο κεφάλι, και αυτά δεν τα φοράνε μόνο νύφες) και γενικώς να κάνεις-πιεις-φας ότι σου καπνίσει οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και οπουδήποτε! Στο Λας Βέγκας ή μια ώρα έξω από το Λας Βέγκας, τουτέστιν στην έρημο, σ’ ένα ταραντινικό σκηνικό με πίδακες ζέστης και μικρούς κυκλώνες από άχυρα μπορείς να ψωνίσεις σε outlets καλά προϊόντα με 75% έκπτωση (φτωχομάνα η Αμερική όπως μας είχε προειδοποιήσει η θεία Cathy). Στο Λας Βέγκας μπορείς να πιεις ή μάλλον να πίνεις για ώρες κοκτέιλ από πλαστική κιθάρα περασμένη στο στήθος σου και να νοικιάσεις ηλεκτρικό αμαξάκι για να μετακινείσαι μέσα στο καζίνο που συνήθως είναι τεράστιο (όταν τελειώσεις με την πόση της κιθάρας). Στο Λας Βέγκας μπορείς να δεις πολλά σόου με μάγους, τραγουδιστές, κωμικούς, drag queens, χορευτές, ακροβάτες, το καθένα ξεχωριστά ή και όλα μαζί (Zumanity perhaps?). Στο Λας Βέγκας μπορείς εύκολα να χάσεις την αίσθηση του χρόνου και του μέτρου.

Στο Λας Βέγκας μπορείς επίσης να παίξεις χαρτιά, φρουτάκια, ζάρια, ιππόδρομο, στοίχημα ρουλέτα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.