28.1.09

Μόλις διάβασα

Συνήθως διαβάζω ότι πέσει στα χέρια μου και σπανίως πλέον πάω βιβλιοπωλείο, εκτός αν πρόκειται για το νέο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς (πότε θα βγει;). Αυτό είναι το βιβλίο που διάβασα τελευταία.

Vineland του Thomas Pynchon: Διαβάζοντας το βιβλίο έπαθα τη σύγχυση που παθαίνω κάθε φορά που βλέπω Lost: flashbacks από δω, flashforwards από κει, τέρατα που εμφανίζονται και χάνονται στη νύχτα, ανολοκλήρωτες σκηνές, χαρακτήρες που εξαφανίζονται χωρίς να έχουν δικαιολογήσει την αρχική τους εμφάνιση και άλλα τέτοια χαοτικά. Μην έχοντας ξαναδιαβάσει Pynchon και χωρίς να ξέρω τίποτα για την παραφιλολογία γύρω από το όνομά του, αρχικά νόμιζα ότι κατά λάθος πήδηξα σελίδες και προσπαθούσα να βρω που είχα μείνει την τελευταία φορά. Μετά ότι κάποιος παίζει με τα νεύρα μου και μου τσακίζει λάθος σελίδες για να με δουλέψει. Μετά ότι λείπουν σελίδες, μετά τα έριξα στον μεταφραστή και στο τέλος ψάχνοντας για λίγο στο internet κατάλαβα ότι όντως το βιβλίο είναι ασυνάρτητο, είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά (εδώ ελπίζω να διαφέρει από το Lost από το οποίο περιμένουμε λίγη συνάρτηση του χρόνου). Anyway το στόρι περιλαμβάνει πολλές ιστορίες μεγέθους post - it που είναι πραγματικά απολαυστικές, στο σύνολό του όμως είναι κουραστικό και απαιτεί πολλά κουράγια για να το τελειώσεις, τέτοια προσπάθεια ούτε όταν διάβαζα για 100η φορά τον Ήπιο Λόγο του Καραποστόλη στη σχολή για να περάσω το μάθημά του. Το βιβλίο δεν είναι για όλους, άμα θέλεις όμως να μάθεις λίγα λόγια για το μυστηριώδη συγγραφέα check και ίσως σε πείσει να διαβάσεις κάτι άλλο, εμένα πάντως όλη αυτή η μυστικοπάθεια με κατάφερε.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο λόγος που πριν 10 -και βάλε- χρόνια αγόρασα αυτό το βιβλίο ήταν μια φράση που διάβασα σε ένα αμερικανικό ζιν και πήγαινε περίπου έτσι: "αν δεν έχεις διαβάσει Πύντσον είναι σα να μην έχεις ακούσει Φρανκ Ζάππα. Κανείς δε θα σου πει ότι κάτι έχασες, αλλά εσύ θα ξέρεις τι έχουν χάσει οι άλλοι"

viki vale είπε...

That's good honey!