3.5.10

Moviebuff forever!



Κυνόδοντας: υποβλητική ταινία που σε βάζει κατευθείαν στο ψητό της χωρίς περιστροφές! Δεν υπάρχει «μου άρεσε» ή «δεν μου άρεσε», είναι από αυτές τις ταινίες που θα σε καθηλώσουν διότι θα σου δείξουν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχεις συνηθίσει να βλέπεις, θα σε φρικάρει, θα σε βάλει σε σκέψη, θα σε κάνει να απορήσεις και να βρίσεις και θα τελειώσει έτσι απότομα όπως ξεκίνησε αφήνοντας τον επίλογο σε σένα. Pls δες το, όχι όμως τίποτις Κυριακή βράδυ, μια indie Τρίτη ή Πέμπτη θα δράσει καλύτερα!


White Ribbon του Michael Haneke: ταινία που στο δικό μου μυαλό πέφτει στην κατηγορία της αποπάνω χωρίς την ίδια πρωτοτυπία και φρεσκάδα όμως. Πολύ εικονοκλασία και μυστήριο, άσε που η ασπρόμαυρη φωτογραφία με παραπέμπει σε «ιστορίες του κινηματογράφου» με φωτογραφίες από κάτι ταινίες του Ντράγερ και του Μπέργκμαν που ποτέ δεν ψήθηκα να δω. Τι να πεις, άμα έχεις φρικάρει σε νεαρή ηλικία με το Funny Games, περιμένεις κι άλλα.


Everybody's Fine με Robert De Niro και άλλους πολλούς γνωστούς: η ταινία είναι μούφα έχει όμως κάτι καλές ατάκες όταν ο De Niro πηγαίνει στο σούπερ να ψωνίσει κρασιά για το τραπέζι που σχεδιάζει για τα παιδιά του. Ρωτάει λοιπόν τον υπάλληλο του σούπερ μαμούθ τη γνώμη του για τις διαθέσιμες ετικέτες κι αυτός πάνω κάτω του λέει: “We sell fine Italian wines from all over Europe” καθώς και “of course we also have English wines from France”. Έλιωσα.


Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief: οι φίλοι μου και κυρίως ο σύζυγος με κοροϊδεύουν που μου αρέσουν αυτά τα έργα με ολίγη από μυθολογία κι άλλη τόσο από παιδικο-οικογενειακή περιπέτεια, αλλά μου αρέσουν ρε γαμώτο, μη δω Goonies, Gremlins και άλλες τέτοιες μονολεκτικές ταινίες και τρελαίνομαι! Ο Percy Jackson είναι η πολύ light, αμερικανική και όμορφη εκδοχή του Harry Potter, η ταινία βλέπεται ευχαριστότατα.


Fatso: συμπαθητικό b-movάκι εκ Νορβηγίας ορμώμενο, από τις σπάνιες εκπλήξεις των torrents που διαφορετικά δεν θα είχαμε δει! Ντροπαλός χοντρούλης που περιφέρεται ασκόπως τρώγοντας και πίνοντας με κολλητό λασπωτήρα, ερωτεύεται σέξι συγκάτοικο και αλλάζει συνήθειες για να τη διεκδικήσει. Έχει φάση!


New York, I Love You: και είναι αλήθεια: κι εγώ την αγαπάω την Νέα Υόρκη και πολύ θα ήθελα να ζήσω μερικά χρονάκια στην κομψή αγκαλιά του Μανχάταν σνιφ κλαψ. Την ταινία πάλι δεν μπορώ να πω ότι την αγάπησα ιδιαίτερα, πολύ υποτονική μου φάνηκε σε σχέση με το «Paris je taime» που είχα δει παλιότερα.


A Serious Man: τανιάκι των Cohen Bros, inside joke για τα χούγια των Εβραίων χωρίς τις «ομορφιές» του Γούντι. Δεν με κράτησε καθόλου, βαρέθηκα και να το δω ολόκληρο δηλαδή, με καθυστέρησε κάπως η φρούδα ελπίδα ο Γουόλοβιτς του Bing Bang Theory να έχει μεγαλύτερο ρόλο.


Avatar: θα προσκυνώ αιωνίως των Cameron για το Τ2, τώρα το Avatar ήταν πολύ τύπου κινούμενο σχέδιο για μικρά κατά τη γνώμη μου, κι έμενα μου αρέσουν τα κινούμενα σχέδια για μεγάλους. Μου φάνηκε εντελώς αδιάφορο και η αλήθεια είναι ότι δεν το ήθελα αυτό!


Julie & Julia: συμπαθητικό ταινιάκι για τη ζωή της αμερικανίδας Βέφας των 60’s την οποία ομολογώ ότι δεν ήξερα. Δε θα τρελαθείς κιόλας από το αποτέλεσμα, είναι ψιλοσερβιέτα η ταινία, το μόνο που ξεχωρίζει είναι η ερμηνεία της Meryl Streep.


The girl with the dragon tattooκαι The girl who played with fire”: τα βιβλία και το στόρι γύρω από το συγγραφέα δεν τα ήξερα, τα ταινιάκια όμως ήταν καλά, ειδικά το πρώτο. Οσονούπω και σε αμερικάνικη βερσιόν από τον αγαπημένο Fincher, για να δούμε…


Couples Retreat: η ταινία έχει πολλούς γνωστούς πρωταγωνιστές αλλά βγάζει βεβιασμένο γέλιο. Το ατού της όμως είναι ότι διαδραματίζεται σχεδόν ολόκληρη σ’ ένα resort της Bora Bora στη Γαλλική Πολυνησία. Όνειρο!


Zombieland: γαμ*το bmovie με τον Woody Harrelson και τον Bill Murray σε σούπερ ρόλο έκπληξη. Η αποθέωση του multiplex σε συνδυασμό με ποπκόρν και μπίρα.


Motherhood με την Uma Thurman: το απόλυτο τίποτα ταινίας με μοναδικό λόγο ύπαρξης το σκηνικό της ανθισμένης Νέας Υόρκης.


Agora: εντυπωσιακά σκηνικά, ωραία πρωταγωνίστρια καθώς και sexy σκλαβάκι (Max Minghella) που τη διεκδικεί, φιλοσοφίες και κοινή λογική, κι όλα μαζί βαρεμάρα και χασμουρητά.


Shutter Island του Scorsese με την μούσα του τον Leonardo: πολύ κακό για το τίποτα μου φάνηκε το εργάκι και πολύ προβλέψιμο επίσης. Με κούρασε κι ο διπλανός μου κοιμήθηκε, αν σας λέει αυτό κάτι.


The Bounty Hunter με τον κούκλο τον Gerard Butler και την αγαπημένη μου Jennifer Aniston: λίγο περιπέτεια, λίγο κομεντί, εν ολίγοις πολύ από αυτό που περιμένεις επιλέγοντας την εν λόγω ταινία.



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στο Shutter Island ο επίλογος θα μπορούσε να είναι "κι ο διπλανός μου πέθανε από την πλήξη".
Και "διπλανό" λέγαμε αυτόν στο σχολείο.
Ο διπλανός

Unknown είπε...

πεθαινω για την τριλογία το κορίτσι που...μάλιστα δεν μπορούσα να περιμένω το σινεμά και αγόρασα το τελευταίο (Βλ. σφήγκα!) και το διάβασα. μου είπε όμως φίλος ότι η τελευταία ταινία είναι απαράδεκτη σε επίπεδο παραγωγής οπότε πολύ χάρηκα που το διάβασα! χεχε!