photo από εδώΠήγα κι εγώ εχθές στο Ηρώδειο για να δω μία από τις καλύτερες χορεύτριες στον κόσμο 2η φορά φέτος και ψιλοξενέρωσα με την 60λεπτη αρπαχτούλα, καλά και με την τρελή ζέστη αφού η παράσταση καθυστέρησε να αρχίσει μισή ώρα με αποτέλεσμα όχι μόνο το vintage κοτρώνι να έχει πυρώσει αλλά και η ατμόσφαιρα να θυμίζει σάουνα ή ραζούλ λόγω της παραγόμενης θερμότητας από το κούνημα χιλιάδων βεντάλιων.
Τεσπα, ας γυρίσουμε στην «αρπαχτή»: η πρώτη χορογραφία διά σχεδιασμού William Forsythe με τίτλο “Rearray” μας έκανε τα νεύρα τσατάλια, όχι γιατί δεν ήταν καλή, το αντίθετο έδωσε μάλιστα τη δυνατότητα στους χορευτές – Nicolas le Riche λέγεται ο παρτενέρ της- να ξεδιπλώσουν όλη την μαεστρία τους σε χάρη-ευλυγισία-πρωτοτυπία κινήσεων, γενικώς έπαιξαν πολλά συμπλέγματα και σφιχταγκαλιάσματα, τα οποία σταματάγανε και ξεκινάγανε από άλλο σημείο κάθε φορά, σαν μικρά ποιηματάκια ή σκετσάκια αλλά η μουσική θύμιζε επίσκεψη σε τρελό οδοντίατρο, ψυχολογικό θρίλερ με γάτες που γρατσουνάνε πατώματα, αλάδωτα βαγόνια του μετρό που τρίζουν στην προσπάθεια τους να σταματήσουν έγκαιρα στον Ευαγγελισμό, δεν μπορώ τώρα να βρω άλλο παραλληλισμό but you get the picture. Ήταν τόσο απαίσια μουσική, David Morrow λέγεται ο συνθέτης, που δε σε άφηνε να συγκεντρωθείς στη χορογραφία αλλά σε τσίτωνε τόσο ώστε να κουνάς ακόμα δυνατότερα τη βεντάλια σου. Αυτή –η χορογραφία μόνο για να εξηγούμαστε- ήταν και η καλύτερη στιγμή της παράστασης. Στο διάλειμμα της Sylvie, τα παιδιά που χόρεψαν ήταν οκ, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας, δεν ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί, και το γεγονός ότι το κοινό τσακίστηκε να τους χειροκροτήσει νομίζω ότι υποδηλώνει την απογοήτευση από την πρώτη εμφάνιση της Sylvie.
H 2η εμφάνιση της Sylvie, μετά από διάλλειμα λες κι είναι εύκολο στο Ηρώδειο να βγεις έξω και να γυρίσεις σε 10 λεπτάκια, ήταν συμπαθητική, ξεκίνησε με video projection και δεν κορυφώθηκε ποτέ! Ήπια χορογραφία, ήπια μουσική, ήπια κίνηση, γενικώς κάτι σαν γιαούρτι ούτε γλυκό ούτε ξυνό, ούτε κρύο ούτε ζεστό, καλό αλλά λίγο…
PushΤώρα να λες λίγη μια παράσταση της Guillem είναι σίγουρα βλασφημία, αυτό συμβαίνει όμως διότι η παράσταση που είδαμε το χειμώνα στο Μέγαρο “Push & Solo, Shift, Two” με τον Russell Maliphant ως παρτενέρ της αυτή τη φορά, ήταν συγκλονιστική! Στο “Two” το παιχνίδι με τα φώτα και η δεξιοτεχνία στην κίνηση των χεριών της έκανε τη Guillem να μοιάζει με ηρωίδα του Matrix ενώ το Push που χόρεψε με τον Maliphant ήταν τόσο σαγηνευτικό που ξέχναγες ότι βρισκόσουν σε σάλα χορού, όχι we didn’t’ touch ourselves αλλά ήταν τόσο σέξιιιιιιιιιι!
Εξ’ου και ο τίτλος Sylvie@Μέγαρο ruledddd, Sylvie@Ηρώδειο εχμμμμμμμμ. Και του χρόνου.
3 σχόλια:
Αρπαχτές και στο μαπλέτο, ε; Τσ, τσ, τσ.
Ο αναγραμματισμός ήταν ταιριαστός: Μαπλέτο το μπαλέτο;
Μέγαρο και πάλι Μέγαρο..Δεν έχω καμία όρεξη να με περιφέρουν σαν τον επιτάφιο γύρω γύρω στο Ηρώδειο ημιλυπόθυμη (γιατί το είδαμε και αυτό ως bonus track μετά το τέλος του "Rearray"-βέβαια μπορεί να έφταιγε η μουσική και όχι η ζέστη).
Δημοσίευση σχολίου