Κηπουρική & Ψυχοθεραπεία

Τα κακτάκια μου ROCK!

Αν και δεν είμαστε πολύ rural τύποι, πέρσι ο Τζονάκος αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κηπάκι στην ταράτσα μας, μιας και τα λουλούδια που είχε φυτέψει ο άχρηστος κηπουρός / οργανοπαίχτης σε ρεμπετάδικο, που πληρώνουμε ως πολυκατοικία δεν έπιασαν ποτέ, ίσως διότι τους τραγουδάει όταν τα φροντίζει; Χου νόους…

Χειμερινή εικόνα παρτεριού ταράτσας

Το δεκαπενθήμερο της πνευμονίας λοιπόν, όταν για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια που έχω φύγει από το πατρικό μου έβλεπα κάθε μέρα –για 15 μέρες- τον πατέρα μου σε χρέη βοηθού νοσοκόμας (νοσοκόμα ήταν η μάνα), για να περάσει την ώρα του δημιουργικά, του αναθέσαμε το φύτεμα κι έκανε θαύματα! Μετά από ένα μήνα και μέχρι το Σεπτέμβρη είχαμε δικές μας ντομάτες –σούπερ γιαμ- μελιτζάνες, πιπεριές και λίγο βασιλικό για να διώχνει τα μαμούνια από τα υπόλοιπα λέει, όλα σε φάση φυτοφάρμακα & λιπάσματα free.

Ντομάτα από την καλοκαιρινή σοδιά, την αδικεί η φωτό!

Έτσι, μας άνοιξε η όρεξη, κι όταν το καλοκαίρι πέτυχα στης Μόνικας στη Σκύρο τα 2 καταπληκτικά γλαστράκια που βλέπετε παραπάνω, αποφάσισα να ξεκινήσω κι εγώ το δικό μου project κηπουρικής από το πιο εύκολο φυτό που υπάρχει: τα κακτάκια, τα οποία χρειάζονται μόνο φως, ζέστη και λίγες στάλες νερό όποτε, ότι πρέπει δηλαδή για την ακαμάτα me.

Αλεξανδρινό το Ανεξάρτητο!

Μετά την πρωτοχρονιά προστέθηκε κι ένα Αλεξανδρινό, το οποίο επίσης χρειάζεται λίγο φως και νεράκι μια φορά την εβδομάδα και τα καταφέρνει μόνο του, δε χρειάζεται να ασχοληθείς περαιτέρω, lucky me.

Για χειμώνα αλλάξαμε τη φυτεία σε μαρούλι-κρεμμύδι-κόκκινη σαλάτα, εγώ δεν τα τρώω αλλά ο Τζον ορκίζεται ότι είναι πολύ γευστικά, κι αν ο Τζέφρι είχε κάνει πράξη το μόνο σωστό πράγμα που εισηγήθηκε μπορεί να φυτεύαμε και τίποτα άλλο !Ρ