Διάβασααα

Τα άπαντα –σχεδόν- του Ντέιβιντ Σεντάρις. Τον Σεντάρις τον ανακάλυψα από μια συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία, η οποία μου είχε φανεί τόσο αστεία ώστε την είχα αναφέρει εδώ. Τον είχα ξεχάσει για λίγο αλλά πέρσι ο Τζονάκος αγόρασε ένα βιβλίο του, καθότανε και το διάβαζε χασκογελώντας και κάνοντάς μου απαγγελία τα best off, δηλαδή mot à mot όλο το βιβλίο φάση, κι έτσι χουκαρίστικα κι εγώ και διάβασα: το «Γυμνός», το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια» και το «Ημερολόγια από τη χώρα των Χριστουγέννων», έχω κρατήσει και μερικά για καλοκαιράκι. Όλα τα βιβλία είναι τύπου νάτσουραλ προζάκ, ζολόφτ και δε συμμαζεύεται από το γέλιο: καθόμουνα στο μετρό και γέλαγα μόνη μου, προχώραγα στο δρόμο, σκεφτόμουν αυτό που διάβασα στο μετρό και γέλαγα μόνη μου, ακόμα και τώρα όποτε ακούω τη λέξη τικ, σκέφτομαι τον Σεντάρις. Ενδεικτικά αναφέρω ότι έπρεπε να γλύφει ένα κουδούνι, την καράφλα του μπροστινού του, το κεφαλάκι ενός νάνου κήπου ή το πόμολο της τρίτης πόρτας που διάβηκε, αλλιώς φοβόταν ότι θα καταστραφεί ο κόσμος του και συχνά συμπάσχω μαζί του γιατί έχω αναπτύξει κι εγώ κάτι τέτοια κουσούρια, π.χ. άμα είναι στραβωμένα τα μαξιλάρια του καναπέ στο σαλόνι χωρίς να κάθεται κανείς δεν μπορώ να λειτουργήσω στην κουζίνα και πάει λέγονας. Anyway απ’ όπου και να τον πιάσεις τον Σεντάρις θα τρελαθείς, so pls do…