Μόλις διάβασα: Μόνολογκ

Το καινούριο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη είναι ένα παραλήρημα ενός βαρεμένου που ζωγραφίζει με τα πιο αστεία και γλυκόπικρα χρώματα εικόνες που έχω ζήσει και έχω δει .
Και όταν γράφω βαρεμένος το εννοώ τιμητικά, διότι κι εγώ που θεωρητικά δεν είμαι βαρεμένη δεν θα μπορούσα να περιγράψω καλύτερα παρόμοια σκηνικά από την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα. Και όταν γράφω ζωγραφίζει το εννοώ διότι οι περιγραφές του είναι τόσο παραστατικές που νομίζω ότι βλέπω το σκηνικό να εκτυλίσσεται μπροστά μου, φαντάζομαι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των ηρώων τοποθετώντας στους ρόλους οικείους σε μένα ανθρώπους ή και ηθοποιούς που στήνουν μία αποκλειστική παράσταση για την αναγνώστρια Βίκυ. Στο Μόνολογκ πρωταγωνιστής είναι ο Χρηστίδης όπως φαίνεται στη μικρή φωτογραφία που φέρουν τα βιβλία του στο εξώφυλλο χρόνια τώρα: μυτερή μύτη, γυαλιά μυωπίας, φαβορίτα και δαχτυλίδι.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα με ανυπομονησία το καινούριο βιβλίο του, πάνε 5 χρόνια από το Λοστρέ το οποίο διαβάζω καλοκαίρι παρά καλοκαίρι στην παραλία αλλά πάντα γελάω σα βαρεμένη με το κονξοπανξικό σύμπαν του Χρηστίδη, γελάω τόσο πολύ που κλαίω και επιμένω να διαβάζω στους γύρω μου τους διαλόγους του Λουκά και της Αγάπης, του Τόνυ και του Μπηφ, και όλης της τρελοπαρέας.
Από τα βιβλία του Χρηστίδη έχω κρατήσει ένα μάτσο σημειώσεις σε μικρά χαρτάκια σαν κι αυτά που γράφτηκε το Μόνολογκ και η πιο μικρή από το εν λόγω βιβλίο είναι η παρακάτω:
«Μου αρέσουν τα ψέματα. Από μικρός μου άρεσαν. Όχι τόσο τα ίδια, όσο να τα λέω. Τα ψέματα δε βλάπτουν. Κανέναν. Πολλοί άνθρωποι θέλουν ν’ ακούν ψέματα, τα προτιμούν από την αλήθεια. Είναι ο άλλος 40 χρονών και λέει μαλακίες όλη του τη ζωή. Πας εσύ και του λες: «Ρε μεγάλε, λες μαλακίες όλη σου τη ζωή». Τι να κάνει; Ν’ αλλάξει; Στενοχωριέται. Τον στενοχωρείς. Του λες: «Πω πω, ρε μεγάλε, τι ωραία που μας τα λες!» Χαίρεται. Τον κάνεις χαρούμενο.»
Ο Χρηστίδης τα γράφει πάντα ωραία και αυτό δεν είναι ψέμα!