Μόλις διάβασα

Συνήθως διαβάζω ότι πέσει στα χέρια μου και σπανίως πλέον πάω βιβλιοπωλείο, εκτός αν πρόκειται για το νέο βιβλίο του Τομ Ρόμπινς (πότε θα βγει;). Αυτό είναι το βιβλίο που διάβασα τελευταία.

«Το μεγάλο πουθενά» του James Ellroy: γενικώς αυτό το στιλάκι glam-noir-φόνος στα παρασκήνια δεν μ’ αρέσει ιδιαίτερα αλλά έχοντας δει τη Μαύρη Ντάλια (χμμ καλό) και το LA Confidential (πολύ καλύτερο) είπα να διαβάσω το Μεγάλο Πουθενά, αφενός διότι μου άρεσε ο τίτλος και αφετέρου για να το προλάβω πριν γίνει ταινία όπως τα υπόλοιπα του συγγραφέα. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μπερδεύτηκα με το ποιος είναι ποιος (εν μέρει διότι διαβάζω αποσπασματικά σε στάσεις μετρό και λεωφορείων κατά τη διάρκεια του καθημερινού μου περαδώθε) όταν όμως ξεδιάλυνα τα πρόσωπα άρχισα να διαβάζω το βιβλίο σαν να το βλέπω σε οθόνη, έδωσα πρόσωπα στους χαρακτήρες, τους τοποθέτησα σε σκηνικό Hollywood Hills με ισπανικές βίλες, φοίνικες και τεράστια καμπριολέ αυτοκίνητα στους δρόμους, άκουσα τις τζαζιές των κακόφημων μαύρικων κλαμπ που συχνάζουν, σπρώχτηκα στις διαδηλώσεις των συνδικαλιστών εργατών των κινηματογραφικών στούντιο, κοκκίνισα με την περιβολή και τη συμπεριφορά των pin-up κοριτσιών που ξελογιάζουν τους διεφθαρμένους μπάτσους και γενικώς μπήκα πλήρως στο πνεύμα της εποχής που περιγράφει ο Ελλρόι. Αυτό θα επικροτήσω και στο συγγραφέα: περιγράφει τόσο παραστατικά τις δεκαετίες 1940-50 (αν και όντας γεννημένη τη δεκαετία του ’70 απλά υποθέτω για την παραστατικότητα) που νομίζεις ότι αποτελείς μέρος τους τόσο ώστε όταν συνέρχεσαι στην πραγματικότητα να ψάχνεις την λεπτεπίλεπτη πίπα σου για να αλλάξεις τσιγάρο εξαφανίζοντας τη γόπα του παλιού με τη γόβα στιλέτο σου.