Features of my previous weeks!

Είμαι movie buff και I’m proud of it. Τον τελευταίο καιρό βλέπω κυρίως αμερικανικές σειρές άλλα έχω δει και κάμποσες ταινίες, αγαπητό μου time capsule πάρε μερικές:

Knowing του Alex Proyas με τον Nicolas Cage: μέτριο οικολογικο-μελλοντολογικό θριλεράκι που ξεκινάει δυνατά αλλά στην πορεία το χάνει λίγο εώς πολύ. Αν δεν ήταν κι αυτό το σκοτεινό, παθητικοκαταθληπτικό λούστρο του Proyas δε θα πολύ-υπήρχε. Η ερμηνεία του Νικόλα, η γνωστή μανιέρα στην κατηγορία περιπέτεια με κομοδινί περουκινάκι.

Fifty Dead Men Walking με τον σούπερ γλυκούλη Jim Sturgess (από τον οποίο περιμένουμε πολύ περισσότερα γιατί τραγουδάει και καταπληκτικά) στο ρόλο κατασκόπου της βρετανικής αστυνομίας που εισχωρεί στους κόλπους του IRA και με τις πληροφορίες που δίνει κατά καιρούς, σώζει 50 ανθρώπους από τρομοκρατικά χτυπήματα, εξ’ ου και ο τίτλος. Ρουφιάνος ή πατριώτης, αριβίστας ή ανθρωπιστής, η ταινία δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση αν και κλείνει προς τις δεύτερες κατηγορίες, μιας και το σενάριο βασίζεται σε αυτοβιογραφία πρώην στελέχους/καταδότη του ΙΡΑ. Η αναπαράσταση της εποχής πάντως, δηλαδή τέλη δεκαετίας ’80, είναι συγκλονιστική και αυτό που την κάνει ακόμα συγκλονιστικότερη είναι η συνειδητοποίηση ότι πρόκειται για μια εποχή όχι και τόσο μακρινή από τη δική μας.

Night at the Museum: Battle of the Smithsonian με τον Ben Stiller και ένα all famous cast: μια σαχλή συνέχεια ενός όχι και τόσο σαχλού πρώτου μέρους, σαχλαμάρες δηλαδή.

Angels & Demons με τον Tom Hanks ως Professor Langdon στο prequel του Κώδικα Ντα Βίντσι που αναφέρεται στο μυστικιστικό τάγμα των Πεφωτισμένων/Illuminati. Το βιβλίο μου είχε αρέσει πολύ, περισσότερο από το Ντα Βίντσι μιας και το είχα διαβάσει αμέσως μετά από ένα ταξιδάκι στη Ρώμη και είχα φρέσκο όλο αυτό το τουριστικό παιχνίδι εύρεσης του θησαυρού που περιγράφεται στις σελίδες του. Η ταινία δυστυχώς είναι ανιαρή, όπως ήταν και ο Κώδικας Ντα Βίντσι και δεν πετυχαίνει σε τίποτα το σασπένς που σου εμπνέει το βιβλίο.

Let the right one in: άρεσε σε πολλούς γνωστούς που μου το σύστηναν ανεπιφύλακτα ως την αντιπρόταση στο Twilight, του οποίου είμαι φαν έτσι κι αλλιώς και δεν με ενδιαφέρουν οι αντιπροτάσεις. Παρόλα αυτά είπα wth ας το δω, για λόγους βαμπιρολαγνείας. Δε μου άρεσε καθόλου, τώρα γιατί το συγκρίνουν με το Twilight, το οποίο πρέπει να βγάλουν σώνει και ντε κακό, επειδή είναι εμπορικό, beats me.

Zήτα του Κώστα Γαβρά, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού. Με το που διάβασα το βιβλίο πριν από μερικούς μήνες, ψαχνόμουνα να βρω και την ταινία. Ωραία αισθητική και επιβλητικό αποτέλεσμα, παρόλα αυτά δεν σε κερδίζει όσο το βιβλίο, μιας και είναι λίγο πιο στρογγυλεμένη για να τη δουν και οι όξω από την Ελλάδα. Κρίμα που δεν ακούγονται πουθενά και τα συγκλονιστικά ονόματα Γκαζγκουρίδης, Αρχηγόσαυρος κτλ. Απορία: ο Σαρτζετάκης τα φόραγε από τότε τα τεράστια γυαλιά ή τα υιοθέτησε λόγω ταινίας;

The Subterraneans του 1960 με τον George Peppard: βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Κέρουακ, το έργο μεταδίδει μέρος της μπίτνικ ατμόσφαιρας της εποχής που περιγράφει αλλά δεν σε κερδίζει.

The Hottie & the Nottie: τύπου tvmovie με την κακομούτσουνη την Paris Hilton στο ρόλο της hottie βεβαίως, βεβαίως. Nottie με σφαίρες!

The Believers (1987) του μακαρίτη John Schlesinger με τον Martin Sheen: βουντού στο Central Park, κοτοκατσικοθυσίες στο Harlem, μαγιολίκια στην 5th Avenue και τελετές ανθρωποθυσιών στο Hamptons, μια χαρά για το είδος του αν και όχι πολύ τρομαχτικό.

Lord of the Flies του 1990 με τον Balthazar Getty και όχι το παλιό ασπρόμαυρο. Μεγάλος εμπνευστής του Lost, το στόρι θέλει τους αμούστακους μαθητές μιας στρατιωτικής σχολής να πέφτουν με το αεροπλάνο που τους μεταφέρει σπίτια τους σε ένα ερημικό νησί και να προσπαθούν να επιβιώσουν. Οργανώνουν μια κοινότητα στην αρχή και το παλεύουν, η οποία διχοτομείται όμως όταν οι νταήδες αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους επιβάλλοντας το νόμο του ισχυρότερου. Από ‘κει και μετά ξεκινάει ο κατήφορος. Ενδιαφέρον αν και απ’ ότι έχω ακούσει, μιας και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Golding, το αρχικό του Peter Brook είναι πολύ καλό.

The Big Chill: το cult έργο του Lawrence Kasdan με τον Kevin Kline, την Glen Close, τον William Hurt και άλλους γνωστούς a-listers της δεκαετίας του ’80. Ταινία τύπου «που’ ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια» για μια παρέα από το πανεπιστήμιο που επανενώνεται κάποια χρόνια μετά, με αφορμή την αυτοκτονία ενός από τον κύκλο των φίλων. Γλυκόπικρο και με ωραίους, ατακαδόρικους διαλόγους, όλο και κάτι θα σου θυμίσει από τη ζωή σου.