Μόλις διάβασα (στο περίπου)

«Μπι όπως μπίρα» του Τομ Ρόμπινς: κυκλοφόρησε επιτέλους το καινούριο βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα και αν και απευθύνεται σε παιδάκια, το διάβασα σε μια μέρα! Με το γνωστό στιλάκι του, νεράιδες-κουφές περιγραφές-out there διαστάσεις, ο συγγραφέας εισάγει το «καινό δαιμόνιο» της μπίρας στον κόσμο του νηπιαγωγείου και κανείς απ’ όσους το κοινωνούν δεν βγαίνουν χαμένοι! Γεμάτο ατακαδόρικα αλλά «σοφά» τσιτατομηνύματα του τύπου «Εκείνο που ανάβει το πούρο της ψυχής είναι η προσωπική ελευθερία και όχι τα εκατοδόλαρα» ή «Ο συνηθισμένος κόσμος δεν είναι παρά ο αφρός του πραγματικού κόσμου, του βαθύτερου…» το βιβλίο είναι ότι πρέπει τόσο για τη βαφτισιμιά μου 2be (σε 4-5 χρόνια όμως) όσο και για τον πατέρα της (και right now καλά είναι). Και σε σκληρό, παραμυθένιο εξώφυλλο παρακαλώ.

Όπως και οι πάπιες όμως, το προηγούμενο του Ρόμπινς, η μπίρα μου φαίνεται σαν σφηνάκι, έχει να βγάλει ολόκληρο μυθιστόρημα από το Villa Incognito, δηλαδή από τον καιρό του Νώε, πότε θα βγάλει, ε;

Επίσης στις διακοπές διάβασα και κάτι άλλα παλιότερα βιβλιαράκια -όχι πολύ επιτυχημένες επιλογές πάντως-, έχουμε και λέμε λοιπόν:

«Πάντα καλά» του Παύλου Μάτεσι: υστερική κωμωδία που θυμίζει «Ρετιρέ» και αποπνέει τηγάνι και κατιναριό. Καλογραμμένο αλλά πολύ λαϊκουριά βρε παιδάκι μου, διαβάζοντάς το νόμιζα ότι άκουγα τις γκαρίδες που βγαίνουν από την tv κάθε φορά που παίζει τους «Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη» ή επιθεώρηση ή δελτίο ειδήσεων με τον Κακαουνάκη. Είχα διαβάσει παλιότερα ένα άλλο βιβλίο του συγγραφέα, τον «Παλαιό των Ημερών» και είχα πάθει την πλάκα μου, με αυτό ψιλοξενέρωσα…

«Υγρές Νύχτες» του Φρέντι Γερμανού: τώρα θα μου πεις, who am I να κρίνω το είδωλο της μάνας μου, και πολλών άλλων μανάδων υποθέτω, αλλά ποτέ δε με κέρδισε ο εν λόγω συγγραφέας, ίσως ήταν μπροστά για την εποχή του αλλά στη δική μου είναι στην ίδια ευθεία με πολλούς άλλους. Τεσπά, δεν γράφω τίποτα άλλο, δεν είμαι και ασεβής (άχρηστη πληροφορία: ούτε και ασκεπής μιας και φοράω το νέο βιετκόνγκ καπέλο που μου έφερε η Μαρία από τα βάθη της ανατολής).

«Τα δέντρα» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη: τώρα το νιώθω, θα με πεις ιερόσυλη, αλλά δε με νοιάζει! Πρόκειται για βιβλίο «σερβιέτα» και χειρότερα, απαύγασμα βαρετής κουλτουροκαπηλίας, αλλά και πάλι, γούστα είναι αυτά, ε;