8.9.09

Plan B: Ταξιδάκι στη Βαρκελώνη (επιτέλους!)






La Pedreira ή πλανήτης Τάτουϊν;


Από τότε που είδα την ταινία του Woody στην οποία πρωταγωνιστούσε η πανέμορφη Βαρκελώνη, πέθαινα να την επισκεφτώ! Έτσι, όταν το πλήρωμα του χρόνου έφτασε το φετινό καλοκαίρι και βρέθηκα επί καταλουνιέζικου εδάφους, άρχισα να τρέχω πανικόβλητη προκειμένου να πάω παντού, αλλά κάτι η ζέστη, κάτι η πολυχρωμία, κάτι το χάζι που επιβάλλεται στους δρόμους της πόλης αυτής, ήρθα στα συγκαλά μου και πραγματικά την απόλαυσα!


Μέρα 1η: Αν και φτάσαμε ξημερώματα, ο Τζονάκος είχε προνοήσει να ενημερώσει το πολύ τρέντικο ξενοδοχείο Murmuri (βγαίνει από τη μουρμούρα της περιοχής, αλήθεια!) για early check in, κι έτσι αφού βγάλαμε καμιά 50αριά μαξιλαράκια από το κρεβάτι, πήραμε έναν υπνάκο πριν την πρώτη εξόρμηση. Επίσης, πήραμε κι έναν καφέ πριν την πρώτη εξόρμηση, στο λίγο τουριστίκ καφέ Mauri, με τη βιτρίνα με τα τέλεια γλυκά και σαντουιτσάκια, όπου όμως δεν υπήρχε ούτε κατάλογος, ούτε υπάλληλος αγγλομαθής (SOOO TYPICAL IN BARCA) και πακετωθήκαμε λιγάκι, μετά μάθαμε (όχι καταλουνιέζικα, φτιάξαμε όμως μία μίξη γαλλικών, ιταλικών και body language και συνεννοηθήκαμε).


Το ξενοδοχείο μας ήταν σ’ έναν όμορφο δρόμο με δέντρα, στην Rambla Catalunya, δυο βήματα από την φοβερή Pedreira του Gaudi, έτσι η πρώτη στάση στο πρόχειρο προγραμματάκι επισκέψεων που έβγαλα κατά τη διάρκεια της πτήσης, ήταν η καταπληκτική αυτή πολυκατοικία (διάλεξα και το διαμέρισμα που θα έμενα αν ήταν στην Ελλάδα, αν μπορούσα να το αγοράσω, αν ήταν διαθέσιμο και πάει λέγοντας).


Μιας και η ουρά ήταν τεράστια –οι αμερικανοί φίλοι μας της είχαν δώσει διαστάσεις ανακόντα- έριξα μια ματιά στο arty gift shop located στο ισόγειο, έκανα και τα ψωνάκια μου! Ο Τζονάκος την είχε δει Άνι Λίμποβιτς πριν την πτώχευση και τράβαγε φωτογραφίες από πολλές οπτικές γωνίες με τη γαϊδουρομηχανή του, κι έτσι πέρασε καμιά ώρα και μπήκαμε τελικά στην Casa Mila όπως επίσης λέγεται η Pedreira.


Και το μέσα θεαματικό είναι, και ο ακάλυπτος, και το διαμέρισμα προς επίδειξη, αλλά για να μην το κουράζω το highlight του οικήματος είναι η ταράτσα που θυμίζει σίγουρα πλανήτη Τάτουιν από το Star Wars (κάπου το διάβασα αυτό και επιδοκιμάζω). Κι ενώ σκεφτόμουν ότι η ταράτσα θα ενδεικνυόταν ως σκηνικό για διάφορα pr events, τσεκάροντας παράλληλα στα μουλωχτά μήπως δω και κάνα Jedi Knight, το μάτι μου έπεσε στην επόμενη στάση της περιήγησής μας, την –αλά γεφύρι της Άρτας- ατελείωτη εκκλησία της Sagrada Familia, το κύκνειο άσμα του Gaudi, και πολλών άλλων αρχιτεκτόνων φαντάζομαι, αφού η εν λόγω εκκλησία πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2030 σύμφωνα με τα 2 –παρακαλώ- city guides που είχα μαζί μου και συμβουλευόμουν.





Δεν έχω ξαναδεί εκκλησία που να μου αρέσει, μοιάζει με το κάστρο της Ωραίας Κοιμωμένης και στις κορυφές των πυργίσκων της έχει καλάθια με φρούτα!



Έτσι, όταν πέρασα και από το δεύτερο μαγαζάκι της Pedreira (όπου πρέπει να ομολογήσω αμφιταλαντεύτηκα για πολύ ώρα, για το αν πρέπει να αγοράσω ένα μαύρο μπαστούνι με πράσινο οικόσημο που μου άρεσε πολύ, αλλά τα γιουχαΐσματα του Τζον και ο φόβος ότι θα με φωνάζει μπαστουνόβλαχο σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι με απέτρεψαν) , κατευθυνθήκαμε προς τη Sagrada Familia, η οποία ήταν αρκετά κοντά από την ταράτσα της Pedreira, αλλά περπατώντας καμιά 10αριά τετράγωνα με 30 βαθμούς κελσίου, επικράτησε η σκοτεινή πλευρά της δύναμης, και ενώ φτάσαμε στην παραμυθένια αυτή εκκλησία που μοιάζει με κάστρο πάρκου ψυχαγωγίας δεν μπήκαμε καν μέσα, κάναμε έναν κύκλο, τη φωτογραφήσαμε και φύγαμε για smoothies. (στο γεγονός αυτό συνέβαλλε βεβαίως ότι για να φτάσεις στην έκδοση εισιτηρίων υπήρχε χρόνος αναμονής 2 ωρών!!!!!!!!!). Ο λαιμός του Τζον, μία ελαφριά κλίση λίγων μοιρών την πήρε πάντως (λόγω της γαϊδουρομηχανής).


Το βραδάκι πήγαμε για φαγητό και κρασοκατάνυξη (τα καταλουνιέζικα κόκκινα, είναι πολύ γευστικά και πλούσια κρασιά!) σε μια συμπαθητική, ιταλική τρατορία, το Sapori di Italia, με ωραία πίτσα και ένα ωραιότερο σορμπέ φρούτων του πάθους. Γενικώς, οι δρόμοι γύρω από τη Rambla Catalunya, Aribau, Passeig de Gracia, Granados και τέτοια, έχουν πολλά μικρά εστιατόρια/μπαρ με decent φαί και ωραίους χώρους που τιμήσαμε δεόντως κατά την παραμονή μας. Και μας, ή μάλλον με, τίμησαν κι αυτά με κάτι έξτρα γραμμαριάκια, λέμε τώρα.


Μέρα 2η: Το Σάββατο αγοράσαμε από την Plaza Catalunya 2ήμερο εισιτήριο για τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία που με το σύστημα hop on/hop off σε ξεναγούν τριγύρω, κι έτσι μες στο ΣΚ πήραμε μια γενική ιδέα ολόκληρης της πόλης, από την Barcelonetta μέχρι το Tibidabo και από το Πάρκο Montjuich μέχρι το νεόκτιστο Forum. Ανάμεσα στα hop off μας ήταν το must see Ίδρυμα Miro, στους κήπους του οποίου μπορείς να δεις φιντανάκια Miro να ξεπατικώνουν την τρελομανιέρα του σουρεαλιστή καλλιτέχνη, το not-so-must-2see-άμα είσαι Real στην Ισπανία και έχει 150 βαθμούς ζέστη- Camp Nou (κατώτερο των προσδοκιών ακόμα και του John if u ask me), καθώς και ο περιβάλλοντας χώρος με τα σιντριβάνια και τους κήπους του MNAC, του Εθνικού Μουσείου Τέχνης της Καταλονίας, μέσα στο οποίο δεν μπήκαμε όμως διότι τα ποδαράκια μας είχανε γίνει τούμπανα. Ο λαιμός του Τζον, έγειρε λίγο ακόμη (γαϊδουρομηχανή uknow).






Ο διπλανός πάκι τον ακολουθούσε σε όλες τις φωτό!


Το βραδάκι κατεβήκαμε βόλτα στη Barcelonetta για φαγητό και drinks και παρόλο που οι ώρες είχαν περάσει τις 9 μμ, οι Βαρκελωνέζοι δεν έλεγαν να αφήσουν την αμμουδερή παραλία τους που ήταν φίσκα. Το σκηνικό στη Barcelonetta με την εσπλανάδα, τους φοίνικες, τους ποδηλάτες και τους rollerbladers, τα ψαροεστιατόρια και τα μπαράκια θύμιζε Santa Monica ή και Γλυφάδα και ήταν πολύ όμορφα για περπάτημα και χάζι, αλλά και για φαγητό, μιας και ως γνωστών το θαλασσινό αεράκι ανοίγει την όρεξη. Έτσι, χωρίς να το ψάξουμε και πολύ κάτσαμε σε ταπερία, στο Cava Mar, και του δώσαμε και κατάλαβε. Περιττό να δηλώσω ότι οι αγαπημένες μου τάπες ήταν γενικώς οι patatas bravas (τετράγωνες κομμένες πατατούλες φούρνου με καυτερή σάλτσα), οι κροκέτες χαμόν και το ψωμάκι με λάδι και ντομάτα, και τις παρήγγειλα όσες φορές μου δόθηκε η ευκαιρία, ακόμα και σε στάσεις για τσιμπηματάκι! Εννοείται ότι τα γραμμάρια που με τίμησαν την 1η μέρα, έγιναν γρήγορα κιλό.


Μέρα 3η: Την Κυριακή, ξανακαβαλήσαμε το double decker, κάναμε μία μεγάλη παραλιακή βόλτα, από το παλιό λιμάνι μέχρι το Φόρουμ και τον Πύργο Agbar, ένα κτίριο τζαμένιο που μοιάζει με ένα που υπάρχει στο Λονδίνο (εγώ το αποκαλώ dildo) και αποτελεί την ΕΥΔΑΠ της πόλης, και καταλήξαμε στο Πάρκο Guell (του Gaudi κι αυτό), δυστυχώς όμως το ίδιο σκέφτηκαν για Κυριακή μεσημέρι και χιλιάδες άλλοι Βαρκελωνέζοι και τουρίστες, οπότε καταλαβαίνετε τι γινόταν στο πάρκο! Η περιήγηση και η φωτογράφιση του φανταστικού αυτού μνημείου ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη, ενώ η υγρασία και τα απειλητικά κατάμαυρα σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό, την έκαναν ακόμα δυσκολότερη. Anyway, κάναμε ότι μπορούσαμε –η φωτογράφιση δίπλα στην χρωματιστή σαύρα ήταν αδύνατη από τα μπαμπουϊνάκια- αλλά δεν απολαύσαμε το σούπερ αυτό πάρκο.




Στο πάρκο Guell το παραμύθι τέλειωσε νωρίς, το ίδιο και η αντοχή μου στις φωτό, τη ζέστη και τα μπαμπουϊνάκια!



Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς ένα άλλο, στην άλλη άκρη της πόλης, το Πάρκο Ciutadella, που δεν ήταν τόσο παραμυθένιο, ήταν όμως προσπελάσιμο και δροσοπράσινο. Αφού αράξαμε και καπνίσαμε και τα τσιγαράκια μας, πήγαμε για φαί σε ένα πολύ τρέντικο εστιατόριο με πολυελαίους και μπροκάρ καναπέδες, το Gente de Pasta, όπου έφαγα τέλεια φρέσκια νιόκι υπό το περίεργο άκουσμα ταινίας Bollywood που έπαιζε μία μεγάλη οθόνη plasma μεταμφιεσμένη σε πίνακα, which was weird διότι η ταινία ήταν ψιλομίζερη ενώ το σκηνικό του μαγαζιού θύμιζε Privilege! Τι να πει κανείς;


Μέρα 4η: Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να κατέβουμε downtown στο El Born, που μοιάζει με το Ψυρρή, για περπατάδα και πρωινό, πριν κατευθυνθούμε στην παλαιότερα κακόφημη γειτονιά El Raval, που πλέον βρίσκεται το περίφημο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βαρκελώνης, το MACBA, τριγύρω από το οποίο γίνεται κάθε χρόνο και το φεστιβάλ Sonic. Το μουσείο μοιάζει λίγο εξωτερικά με μία πιο νοσοκομειακή εκδοχή του Beaubourg, τα εκθέματα που φιλοξενεί είναι κάπως φτωχά πάντως, και το λέω ειλικρινά διότι έχω φάει μουσεία βαρογκιάς με το καντάρι. Απέναντι όμως έχει ένα φούρνο με γιγαντιαία μπισκότα, μακαρόνς, cupcakes και πανάλαφρους, χρωματιστούς μπεζέδες και πολλούς άλλους πειρασμούς! (Τα γραμμάρια της τιμής που έγιναν κιλό, άρχισαν να εξελίσσονται σε κιλά, πάλι καλά που έπαιζε και σάουνα στους δρόμους οπότε όλο και κάτι έκαιγα.)


Γυρνώντας προς το ξενοδοχείο, κάναμε μια στάση στο μνημειώδες πολυκατάστημα El Corte Ingles που βρίσκεται στην Plaza Catalunya, δεν εντυπωσιάστηκα όμως από την ποικιλία, το Attica του ρίχνει στ’ αυτιά, αν και το El Corte έχει ένα πολύ πλούσιο –και λίγο overpriced- τμήμα με γκουρμεδιάρικα προϊόντα (κοίτα στο υπόγειο), ανάμεσα στα οποία και γλυκό του κουταλιού Σαράντης, αμ’ πώς! Επίσης μπήκαμε για τα απαραίτητα «σουβενίρ» και σ’ ένα από τα δεκάδες Desingual που είναι διάσπαρτα στην πόλη και πήραμε το κατιτίς μας. Τα ψώνια έκλεισαν με πέρασμα από το budget design κατάστημα Vincon, κάτι ανάμεσα σε ΙΚΕΑ και Habitat, με την αλλόκοτη βιτρίνα, στο οποίο λειτουργούσε έκθεση «50 χρόνια Barbie» με life-size & petites κούκλες και διάφορα ντυσίματα. Στο Vincon ήθελα να αγοράσω πολλά πράγματα, αλλά είχα ήδη πάρει κάμποσα από μουσεία, και η βαλίτσα μας όσο θηρίο και να είναι, θα χρειαζόταν να κάτσει πάνω της κάνας ρινόκερος για να την κλείσει, οπότε περιορίστηκα σε ένα σετ πλαστικών ποτηριών σαμπάνιας για τα πρώτα post summer soirees στο μπαλκόνι.


Για φαί πήγαμε στο Habaluc,ένα πολύχρωμο εστιατόριο με φρέσκια κουζίνα, όπου η κλασική σαλάτα caprese που παρήγγειλα για αρχή ήταν σερβιρισμένη σαν όρθια ντομάτα, ανάμεσα στα πολλά, λεπτά layers της οποίας, είχαν περάσει φετούλες μοτσαρέλας, τόσο cute! Γενικώς οι Καταλουνιέζοι στο σερβίρισμα και στο art de la table, σκίζουν!


Μέρα 5η: Την Τρίτη ξυπνήσαμε από τα μαύρα χαράματα να πάμε εκδρομή στην Girona (γιατί άραγε;) και στην Figueres, την πόλη του Dali. Αν σε ενδιαφέρει, εισιτήρια μπορείς να βγάλεις στην Plaza Catalunya. Στο δρόμο, ο φιλόξενος ξεναγός μου έλυσε κάποιες απορίες σχετικά με την κόντρα Ισπανών – Καταλανών, τη γλώσσα τους, που είναι διαφορετική από την Ισπανική (και αυτή διδάσκουν και στα σχολεία τους όπου μοιράζουν διαφορετικά συγγράμματα από την υπόλοιπη χώρα) και την ιστορία τους γενικότερα, αν σε ενδιαφέρει άνοιξε κάνα βιβλίο, μην το ξεχειλώσουμε κιόλας.


Η Girona λοιπόν, είναι μια πολύ γραφική πόλη με χρωματιστά σπιτάκια πάνω στο ποτάμι, καλντερίμια και καντούνια, δεντράκια και τέτοια, θυμίζει λίγο Κέρκυρα ή Ρόδο ή και Χανιά θα έλεγα, τώρα τα αξιοθέατά της είναι μια πανάσχημη εκκλησία, κάτι ρωμαϊκά λουτρά και η πιο παλιά εβραϊκή συνοικία στην Ιβηρική χερσόνησο. Έχει και παραλίες αλλά εμείς δεν τις είδαμε, μιας και ο βασικός προορισμός της εκδρομής ήταν η πόλη Figueres.


Στην Figueres δεν είδαμε και πολλά, τίποτα άλλο δηλαδή από το μουσείο Dali, το οποίο υπήρξε και τελική κατοικία του τρελοκαλλιτέχνη, και είναι τόσο αλλόκοτο όσο και η ζωγραφική του, θα μπορούσες δηλαδή να είσαι ένα νορμάλ ατομάκι και ζώντας κάνα μήνα μέσα στο κτίριο αυτό να αισθάνεσαι μία από τις τρελές του κλουβιού. Αν πας, αξίζει να πάρεις guided tour, η οποία δεν σου δείχνει κάνα δυο smash hits κι έξω από την παράγκα, αλλά σε βοηθάει να καταλάβεις λίγο το σουρεάλ περιεχόμενο πινάκων, επίπλωσης και του χώρου γενικότερα, το background του Dali, τις εμμονές του και τις καταβολές τους. Πρώτη φορά έμαθα τόσα πολλά σουρνάμενη σε μουσείο! Ο λαιμός του Τζον πήρε επικίνδυνη κλίση πάντως με το πέρας της ξενάγησης μιας και θα πρέπει να τράβηξε κάνα εκατομμύριο φωτογραφίες.




Έξω από το τσαρδάκι του Dali, το ψωμί και τα αυγά στη διακόσμηση σε προετοιμάζουν για το τι πρόκειται να ακολουθήσει!



Γυρνώντας το βράδυ, και μετά τα πολλά ψωμιά και αυγά που είχε κοτσάρει παντού ο Dali στο κόκκινο «σπιτάκι» του, η πείνα είχε βαρέσει κόκκινο οπότε πήγαμε για φαί στο La Polpa, ένα κιούτικο εστιατοριάκι που είχαμε κοζάρει μέρες. Το φαγητό ήταν πολύ γευστικό αλλά για δείγμα, μιας και το εστιατόριο σέρβιρε πολύ μίνιμαλ μερίδες και πιάτα, γεγονός που αποδείχτηκε θετικό, μιας και έμεινε χώρος για γλυκάκι που δεν είχα ξαναφάει, τηγανητές μπανάνες με μπισκότο και πηχτό ζουμάκι σοκολάτας !!!!!!!!!! Να σημειώσω εδώ τώρα που το θυμήθηκα και χωρίς άλλα σχόλια, ότι τα γλυκά στη Βαρκελώνη τα λένε postres.


Μέρα 6η: Την επόμενη μέρα, το κόψαμε πάλι ποδαράτο για Bari Gotic και Ribera I think, όπου βρίσκεται το Μουσείο Picasso. Πρόκειται για πολύ ωραίο χώρο, ένα σύμπλεγμα κτιρίων όπου στεγάζονται και άλλες εκθέσεις, αλλά μην περιμένεις να δεις τα σούπερ χιτ του ζωγράφου. Παραπονεμένος βέβαια δεν θα φύγεις, ειδικά από τους πειραματισμούς του Πικάσο με τις «Μικρές Κυρίες» του Βελάσκεθ που καταλαμβάνουν αρκετές αίθουσες.


Βγαίνοντας από το μουσείο, ο καύσωνας μας έκοψε για άλλη μια φορά τα πόδια και την όρεξη για περιήγηση στα στενάκια και τα μαγαζάκια της πανέμορφης αυτής περιοχής, έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε ξενοδοχείο, με απαραίτητη στάση για μπίρες και τάπες, αφού η διαδρομή, αν και σχετικά μικρή για τα δικά μου περιπατητικά δεδομένα, έμοιαζε μάλλον με περιήγηση στην έρημο. Και η τίμηση συνεχίστηκε αμείωτη.


Το απογευματόβραδο πήγαμε για ποτάκι στο πολύ κομψό μπαρ Dry Martini, με τη μεγάλη ξύλινη μπάρα και τα γκαρσόνια με τα παπιγιόν και τα λευκά σακάκια, ούτε στις Κάννες να ήμασταν! Αν και το κάπνισμα επιτρεπόταν, το air condition τούμπανο δεν με άφησε να απολαύσω περισσότερα από 1 raspberry martinis, κι ευτυχώς ίσως, διότι το γκαρσόν με προειδοποίησε ότι βαράει κατακούτελα. Για φαί πήγαμε σ’ ένα μαγαζί με μαύρο ντεκόρ και ροζ ορχιδέες, στο Apat!, εμείς κι άλλοι 2-3, οπότε είχαμε πολύ exclusive service και ψιλοκουβεντούλα με τον καταλουνιέζο μαιτρ που κάτι σκάμπαζε από αγγλικά. Γενικώς τα σερβιτόρια στη Βαρκελώνη ήταν πολύ φιλικά και επεδίωκαν να ανοίγουν κουβέντα με τους έλληνες φίλους τους, για κρασιά, ούζα και άλλα ηδύποτα ή whatever, ιδιαίτερα όταν δεν πολυέπηζαν. Το καλωσόρισμα του σεφ μου φάνηκε περίεργο, αλλά είχε πολύ κουλέρ λοκάλ όπως μας εξήγησε τελικά το παιδί, μιας και πρόκειται για κάτι που συνηθίζεται στην Καταλονία: χοντρό αλάτι σε πιάτο αλειμμένο με λάδι και ψωμάκι για παπάρα, απλό και μπουκωτικό. Το φαγητό ήταν καλό, αλλά η πόστρα μου τα έσβησε όλα: σοκολατένια σούπα με παγωτό μανταρίνι και μπισκοτάκια σούπερ γιαμ, τι να σου λέω τώρα…


Μέρα 7η & τελευταία: Την τελευταία μας μέρα στη Βαρκελώνη, αν και σκοπεύαμε να βολτάρουμε άσκοπα στους δρόμους και να βγάλουμε φωτογραφίες (λες και ο λαιμός του Τζον δεν είχε γύρει ήδη αρκετά για να πάρει επίδομα ατόμου με αναπηρία) η ζέστη και η υγρασία μας έκοψαν τα φτερά, κι αποφασίσαμε να πάμε να κλειστούμε για αρχή στο ενυδρείο της πόλης που βρίσκεται στο Παλιό Λιμάνι, στο εμπορικό κέντρο Maremagnum.


Δε λέει και πολλά, σε σχέση με άλλα που έχω δει παλιότερα, και το ξεπετάξαμε σχετικά γρήγορα, οπότε για να γλυτώσουμε τη μεσημεριανή λαύρα, μπήκαμε και σε ένα 3D-IMAX-MamboJumbo σινεμά να δούμε ένα ντοκιμαντέρ για δεινόσαυρους, από αυτά που φοράς γυαλιά και ξεχνάς ότι οι δεινόσαυροι έχουν εξαφανιστεί εδώ και 50 εκατομμύρια χρόνια και θεωρείς πιο πιθανό να βρίσκεσαι στο Jurassic Park παρά σε αίθουσα σινεμά. Είχα δει και πέρσι στην Αμερική κάτι τέτοια έργα και λίγο χειρότερα, που σε τσιμπάγανε στην καρέκλα σου, σου πετάγανε νερά και άλλα, αλλά είχα ξεχάσει ότι δεν είναι για μένα, οπότε κάθε φορά που με πλησίαζε ο δεινόσαυρος έκλεινα τα μάτια μου μέσα από τα γυαλιά, μη γίνω και ρομπίδι στα παιδάκια!


Όταν βγήκαμε, για να συνέλθω πήγα κι έκατσα δίπλα στο καρουζέλ και έφαγα μία πίτσα σε χωνάκι (κι όμως υπάρχει, απορώ πως δεν την έχουν φέρει κι εδώ ακόμη!). Η ζέστη κάπως είχε καταλαγιάσει και κάναμε μια βόλτα για φωτογραφίες στην πανέμορφη μαρίνα (ο συνειρμός και η αντιπαραβολή με των βρωμοπειραιά είναι αναπόφευκτη), πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ο λαιμός του Τζον, έμοιαζε με καμηλοπάρδαλης πλέον, ενώ η κοιλίτσα μου δυσκολευόταν πολύ με ζώνη και παντελόνι.


Για το καλό του ταξιδιού, μας έκατσε και μια αναποδιά στο αεροδρόμιο: θυμάσαι το στόρι βαλίτσα-κλείσιμο με ρινόκερο κτλ; Ε, αφού κατάφερα να την κλείσω -χωρίς να έχω πάρει διαστάσεις ρινόκερου, έτσι;- κι ενώ ο Τζον στοιχημάτιζε εναντίον μου, όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο και τη ζυγίσανε, μας είπανε ότι πρέπει να πληρώσουμε 100 ευρώ επιπλέον διότι ήταν υπέρβαρη κατά 10 κιλά, άκουσον, άκουσον. Αν αυτά τα 10 κιλά τα κουβαλάγαμε μαζί μας όμως κατά τη διάρκεια της πτήσης, δεν υπήρχε πρόβλημα ούτε πρόστιμο, σύμφωνα με τη λογική vueling. Οπότε κι εμείς ανοίξαμε τη βαλιτσάρα και φορτώσαμε τα έξτρα σε κάτι σπαστές τσαντούλες που κουβάλαγα για παραλία και άλλα, thank god for longchamp pliage. Το πρόστιμο το γλυτώσαμε αλλά ζαλωθήκαμε τόσα πράγματα που εκτός από το λαιμό του Τζον, άρχισε να γέρνει και το δεξί μου ημισφαίριο μέχρι να φτάσουμε σπίτι, και η μιζέρια της επιστροφής στη δουλειά ξεκίνησε πανηγυρικά.

12 σχόλια:

Unknown είπε...

θα είμαι ειλικρινής! δεν το τέλειωσα το σεντόνι! έχω πάει όμως στη Βαρκελώνη και νομίζω ότι δικαιολογούμαι! από τις φωτό και μόνο φαίνεται ότι ικανοποιηθήκατε και οι 2 στις προτιμήσεις των επισκέψεων! :) με το καλό και στο επόμενο!

Ανώνυμος είπε...

έγερνε τόσο αυτός ο λαιμός;;;

viki vale είπε...

pou na to teleioseis! exo mperdepsei to blog me to imerologio entelos!!
o laimos egerne really, ase pou ithele kai masazaki!

Ανώνυμος είπε...

kala egrapses filenas kai pali, erixa polu gelio me auta pou eleges. Laimos John to super hit tou taxidiou!
Episis, kai emena me aresan polu oi patates mprava kai to Bari Gotik. Auto to raspberry martini pali kati mou ekane, mipos na to dokimasoume kai edo? Na po ston Greg-bro-wannabe barman na to psaxei?? Paketo ligo i epistrofi - alla kai pote den einai? All the bad things happen then. HRA
PS. Photos giati den eidame to Savvato, e?

Ανώνυμος είπε...

aaaa telioooooo!!!!!ego pados to diavasa olo monorufi!!!!!thelo na pao thelo na pao thelo na pao....buhuhuhu snif slurp ade na dume!!!!!muaaaaaats filou

viki vale είπε...

Rinoula fotos den eidame giati meta tin Tailand epese katathlipsi an thimasai! Ah, kai to rasberry martini to exo vgalei kai photo, poli elegant sou leo!
Filou sto efxomai kai sintoma!

Ανώνυμος είπε...

Η ιστορία με το σβέρκο είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Αλλά, όπως λέει και μια ψυχή "μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία"...
Γενικό συμπέρασμα πάντως: αν σκοπεύεις να πας Ισπανία μη σκεφτείς τίποτα άλλο εκτός από Βαρκελώνη. Μαδρίτη sucks big time.
J

Ανώνυμος είπε...

VIKI JOHNAKOS BARCELONA!
TI ORAIA MOU ANOIXES KAI TIN OREXI
mskaber
PS kai ego thelo kai alles photo

daddy's girl είπε...

barca foreva, πηγαίνω και ξαναπηγαίνω, για τον Gaudi και για τόσους άλλους λόγους,
να περνάς μούρλια

viki vale είπε...

Παιδιά δεν υπερβάλλω με τη μηχανή, την κουβάλαγε τόσες ώρες και με τράβηξε τόσες φωτογραφίες που στο τέλος έβαζα κάτω το κεφάλι και περπάταγα και άμα άκουγα "γύρνα λίγο" γρύλιζα!
Barca για όλους, δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να πήγε και να μην πέρασε καλά!

Ανώνυμος είπε...

Geia sou re J me ta filosofika sou! Kala ta les! OK, ego pantos pou se eida to Savvato den katalava tipota, kai mexri kai to "big night" tha exeis isiosei gia ta kala! Cheerios guys! HRA

Ανώνυμος είπε...

J ise apisteftos xoxoxoxoxoxooxoxoxoxoxoxoxoxo
filou