Για φαί στο κέντρο, Γκάζι και Κολονάκι

Meson El Mirador : στο εν λόγω μαγαζί θέλαμε να πάμε καιρό διότι βρίσκεται απέναντι από Nixon/Belafonte και συχνά πυκνά το βλεφαριάζαμε ως tex-mex food lovers. Το Σάββατο λοιπόν που ο Τζον γιόρταζε την «και καλά» τελευταία μέρα ελευθερίας του, aka bachelor party, μαζευτήκαμε ένα all ladies groupaki και κατηφορίσαμε για Γκάζι.

Η βραδιά δεν ξεκίνησε και πολύ καλά, αφού κατεβαίνοντας από το σπίτι πάτησα σκυλοσκ*τά (όλοι θέλουν να βολτάρουν χαριτωμένα pets στη γειτονιά αλλά κανείς δεν φροντίζει για τις διεργασίες του κ*λου τους) τα οποία και μετέφερα στο καινούριο αυτοκίνητο της Νατάσας (really sorry).

Όταν φτάσαμε στο Meson, με συνοπτικές διαδικασίες και πριν καν συμπληρωθεί το καρέ, παραγγείλαμε τα πρώτα και χτυπήσαμε και τις μαργαρίτες μας, γιατί κλασικά όταν είναι να βγούμε για φαί δεν τρώμε τίποτα όλη μέρα με αποτέλεσμα να ξεκοιλιαζόμαστε στις 11 το βράδυ και να μην μπορούμε να κουνηθούμε μετά για ποτάκι αλλά τεσπα.

Έτσι λοιπόν παραγγείλαμε ενφριχολάδες και τοσταδίτες που ήταν πάνω κάτω το ίδιο καθώς και κάτι σαλάτες που δεν τις θυμάμαι, διότι δεν τις τρώω έτσι κι αλλιώς. So far, so good. Για κυρίως παρήγγειλα ένα απλό μπουρίτο με κοτόπουλο, που είναι και το αγαπημένο μου μεξικάνικο, αλλά οϊμέ, το κοτόπουλο ήταν βραστό και όλες και οι 4-5 πιρουνιές που έφαγα μου έφεραν συνειρμούς σούπας-κρυώματος-αηδίας, κι έτσι άδοξα έληξε η βραδιά μεξικανικής γευσιγνωσίας για μένα, αφού μετά δεν είχα όρεξη να φάω τίποτις άλλο, παρόλο που τα πιάτα των υπόλοιπων συνδαιτυμόνων μου φαινόντουσαν αρκετά λαχταριστά. Πήραμε και κάτι γλυκά στη σέντρα που δεν θα θυμάμαι, μιας και βούτηξα στην κανάτα μαργαρίτας που αποφασίσαμε να πάρουμε μετά το 2ο refill ποτηριού.

Τεσπα δεν τρελάθηκα με το μαγαζί και το φαγητό του, άσε που είναι αρκετά ακριβό σε σχέση με το αποτέλεσμα που προσφέρει, πάντως στα συν να σημειώσω ότι έχει σάλα καπνιζόντων και μάλιστα αρκετά ψηλοτάβανη. Επίσης, έχει και κλαμπάκι στον πρώτο όροφο για όποιον θέλει να φέρει και τις βόλτες του.

Οικείο: το Οικείο είναι ένα πολύ χαριτωμένο εστιατοριάκι που θυμίζει Βιέννη ή Παρίσι (άσχετο, δεν ξέρω γιατί) ή ίσως και Αράχοβα. Με πολύ ζεστή διακόσμηση και μικροσκοπικά τραπεζάκια, σου δημιουργεί μία αίσθηση χουχουλιάσματος και Χριστουγέννων και après ski καταστάσεων, τουλάχιστον σε μένα (που δεν κάνω και σκι). Δεν ενδείκνυται για πολύ μεγάλες παρέες, μάλλον για ρομαντικές ή après shopping καταστάσεις και έχει ένα μικρό και συμπαθητικό μενού. Δοκιμάσαμε μία σαλάτα με ρόδι και σουσάμι και κάτι χορταρικά καθώς και μανιτάρια με κρασί, τα οποία μοιάζανε με μπριζολίδια, ενώ από κυρίως έφαγα απλά και όμορφα μακαρονάκια με κόκκινη σάλτσα (απαλή και ντοματένια) ενώ ο Τζον τα γεμιστά με το κουκουνάρι. Ήπιαμε από το πολύ καλό χύμα κόκκινο κρασί σε ποτήρι (δυστυχώς δεν επιτρέπεται το κάπνισμα, οπότε το μπουκάλι δεν έπαιζε) και σε μία ωρίτσα είχαμε φάει και τρίβοντας τις κοιλίτσες μας από ευχαρίστηση ήμασταν έτοιμοι να γυρίσουμε για νανάκια, χωρίς λυπητερές και παπατζιλίκια, το μαγαζί είναι πραγματικά πολύ φιλικό στην τσέπη!