6.7.11

Για ρακή ολούθε και πανταχόθεν και με τις μπάντες και με τα μπούνια!

Ρακάκι, μικρό και στρουμφοζεστό!


Μαντινάδα από εδώ: "Θε μου να τσικουδόβρεχε το μηνά δέκα βραδιά, να γέμιζαν με τσικουδιά στέρνες μα και πηγάδια". (τσικουδιά = ρακή)

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με τη ρακή και τα κρητικά μεζεκλίκια. Όλα ξεκίνησαν μετά από μία επίσκεψη στην έκθεση ΕΡΩΣ που έπαιξε πέρσι στο Μουσείο Μπενάκη. Τα πολλά «πικάντικα» που είδαμε εκεί μας άνοιξαν την όρεξη κι αποφασίσαμε να πάμε για τσιμπολόγημα στο Ρακάκι στην Καισαριανή. Ή μάλλον όχι! Όλα ξεκίνησαν από τον έρωτα της Αγάπης με τον Μανώλη, ο οποίος ως γνήσιο κρητικάτσι μπήκε στην παρέα μας ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ Ο ΕΡΩΤΑΣ…για τη ρακή! Από τότε πρέπει να έχω πάει σε καμιά 10αριά διαφορετικά ρακάδικα και να έχω πιει καμιά 10αριά τόνους από το διάφανο αυτό ποτάκι, το οποίο μοιάζει με την αγαπημένη μου βότκα αλλά λόγω καψίματος και μικρών γουλιών δε βαράει το ίδιο κατακέφαλα, άσε που δεν οδηγεί και σε hangover, ρουκέτες κι όλα τα παρελκόμενα. Anyway, στο Ρακάκι, θα φας καλά και με λίγα λεφτά πίνοντας τη ρακή σου σε στρουμφοπότηρο. Τι θα φας; Εγώ τα κλασικά κρητικά τύπου στάκες, γαμοπίλαφα, σαλιγκάρια και τέτοια ούτε που να τα πλησιάσω, αλλά τα πράσινα καλτσουνάκια, τον ντάκο, τους αμανίτες, τα ντολμαδάκια, τις τσικαλοπατάτες, τα απάκια κι όλα τα σχετικά τα τρώω λες και δεν υπάρχει αύριο ή κοιλιά ή πιθανότητα να φορέσω μπικίνι και κοντό μπλουζάκι (never again σου λέω). Το Ρακάκι είναι σούπερ, ειδικά το καλοκαίρι που μπορείς να κάτσεις στον μικρό εξωτερικό χώρο (πάρε τηλ για κράτηση οπωσδήποτε) και οι ιδιοκτήτες του δεν χάνουν την υπομονή τους με την παρέα σου, ούτε ρίχνουν αλάτι πίσω από την πλάτη σου, ακόμα κι αν το παίξεις αρμένικη βίζιτα και κλείσεις 5άωρο στο μαγαζί τους. Το πιο πιθανό είναι να κάτσουν κι αυτοί στο τραπέζι σου (έτσι λέει ο μύθος) και να σε ποτίσουν μέχρι το αίμα σου από κόκκινο να γίνει ρακίσιο και να τους αδειάσεις τη γωνιά τρικλίζοντας.



Η μαγική μαρμίτα!


Το ίδιο συμβαίνει και στα Ρωμανάκια, όπου ο ίδιος μύθος λέει ότι αποτελούν πόνημα κάποιου πρώην Ρακάκιου. Τα Ρωμανάκια είναι στην Αγία Παρασκευή και πρέπει να ευθύνονται για κάνα δυο κιλάκια που έχω βάλει και δε λέω να χάσω μιας και φέτος έχουμε πάει ΠΟΛΛΕΣ φορές! Το φαγητό είναι το ίδιο λαχταριστό (παίζουν κάτι «σκιουφιχτά» μακαρόνια κολασάρα), τα στρουμφοπότηρα κι εδώ δεν αδειάζουν ποτέ και καλό είναι να κάνεις κράτηση ακόμα και καθημερινή μιας και το μαγαζί είναι πάντα φίσκα, γεγονός που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στις χαμηλές τιμές του. Να πας οπωσδήποτε κι αν μας πετύχεις εκεί κάτσε να τα πιούμε.



Σκούφιας


Έχω πάει και σε άλλα ρακάδικα, ενδεικτικά αναφέρω το Σκούφια, κοντά στο Μουσείο Μπενάκη, με ωραίο φαγητό και ατμόσφαιρα, λίγο πιο τσιμπημένο στις τιμές, όπου παίζουν και κάτι περίεργα πολίτικα φαγητά που μόνο η Άντζελα ήξερε, το Καταφύγιο στη Δάφνη που ανακάλυψε η Βαμβακούλα ελέω γειτονιάς, με ωραία φαγητά, τεράστιες μερίδες και μπισκοτογλυκό on the house για κερασάκι, και το Ρακάδικο στη Βουλιαγμένη, το οποίο features fovero location με θέα τη θάλασσα, αλλά σαλιγκαροσέρβις και όχι τόο γιάμι φαγητό.

Νομίζω ότι ήταν κάρμα θέλοντος να γνωριστώ με τη ρακή, το λέει και η Βικιράκι, και σου συστήνω να μην διστάσεις κι άμα στη σερβίρουν να πιεις κάνα ποτηράκι, θα με θυμηθείς!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Νόμιζα ότι εσύ είσαι η Βικιράκι. Έμαθα και κάτι από το ποστ: εσείς που πίνετε ρακές έχετε λευκό αίμα.

Ανώνυμος είπε...

Έγραψε επίσης το "σαλιγκαροσέρβις".

viki vale είπε...

Όχι δεν έχουμε λευκό αίμα, με χτύπησε ο δαίμων του blogoγραφείου!