Διάβασαααα

Επίσης από κουλτούρα:

«Μικρή ιστορία του κόσμου» του Ernst Gombrich: όλη, ή σχεδόν όλη η ιστορία της ανθρωπότητας με λίγα λόγια και χωρίς πολλές φιοριτούρες, για μικρά παιδιά και όχι μόνο. Πάντως το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε μικρά παιδιά από τη Γερμανία, μιας και ο συγγραφέας αφιερώνει μεγάλο μέρος του σε ιστορίες με πρίγκιπες, δεσποσύνες, dungeons & dragons, but still σε κερδίζει με την απλότητά του.

«Κάιν» του Ζοζέ Σαραμάγκου: δεν είχα ξαναδιαβάσει βιβλίο του, είχα μόνο δει το έργο με τη Τζούλιαν Μουρ που στραβώνονται ξαφνικά όλοι, και πολύ τον πήγα τον μακαρίτη για τις απόψεις του όσον αφορά στο θεό των χριστιανοεβραίων! Μπορεί να σε μπερδέψει λίγο χωροχρονικά με τις εναλλαγές από παραμυθάκι σε παραμυθάκι της Βίβλου, αλλά άμα μου μοιάζεις θα το απολαύσεις και δεν θα διανοηθείς να το δώσεις στη γιαγιά σου να το διαβάσει γιατί ποιος ακούει τη γκρίνια της! Κι επειδή τον τελευταίο καιρό πιέζομαι πολύ από τον περίγυρο να γκαστρωθώ γιατί τα χρόνια περνάνε, και μπορεί να πάθω ψυχολογικό τραλαλά άμα δεν κάνω παιδιά και μπλα μπλα μπλα παραθέτω ένα αποσπασματάκι του βιβλίου για όποιον αισθάνεται ότι τον αφορά: «πόσο θλιβεροί είναι όμως οι άνθρωποι χωρίς άλλο σκοπό στη ζωή τους παρά να κάνουν παιδιά χωρίς να ξέρουν γιατί και για τι. Για τη διαιώνιση του είδους, λένε εκείνοι που πιστεύουν σε έναν τελικό στόχο, έναν έσχατο λόγο, παρότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ποιοι είναι και ποτέ δεν αναρωτήθηκαν στο όνομα τίνος πράγματος θα πρέπει να διαιωνιστεί το είδος, σαν να ήταν η μοναδική και έσχατη ελπίδα του σύμπαντος».