Ο πατέρας μου λέει ότι για να μην κάνω Πάσχα στο χωριό μας είμαι ικανή μέχρι και διακοπές στα Τίρανα να πάω, κι έχει δίκιο! Η πασχαλινή μαγειρική με μαγειρίτσες, αρνιά, συκωταριές κι αυγά δεν είναι και το καλύτερό μου, για να μην αναφερθώ στα βαρελότα και στη σούβλα και στο έθιμο ψησίματος «στη σειρά» που συνηθίζεται στο χωριό μου, οπότε γενικώς προσπαθώ να αποφύγω την όλη μπαρουτοκαπνισμένη σφαγή με αρκετή επιτυχία τα τελευταία χρόνια, όπως σας διηγήθηκα εδώ κι εδώ.
Ανοίγω παρένθεση: εδώ ταιριάζει το «εδώ ο κόσμος καίγεται / δε μας χ*ζεις ρε Νταλ*ρα…κτλ» αλλά εγώ το blog το ’χω για ημερολόγιο, τις κοινωνικοπολιτικές μου ανησυχίες προτιμώ να τις συζητώ πρόσωπο με πρόσωπο, με πολλά τσιγάρα, καφέδες κι αλκοόλ άμα λάχει, και εννοείται ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι γενικεύσεις και οι ομαδοποιήσεις. Κάθε πρόσωπο ή κατάσταση πρέπει να κρίνεται ξεχωριστά, αλλά παράλληλα και ως μέρος ενός συνόλου ή μίας αλληλουχίας οπότε δεν πρόκειται να σχολιάσω εδώ το χαλασμό που γίνεται τριγύρω, αλλά θα παραθέσω λίγες ευχάριστες αναμνήσεις τώρα που μπορώ, διότι ποιος ξέρει τι γίνεται αύριο, μεθαύριο, άλλωστε η ιστορία -κι ο κινηματογράφος- μας έχουν δώσει πολλές εκδοχές για το πώς μπορεί να εξελιχθεί το μέλλον. Κλείνω παρένθεση.
typical ντουμπαγιαννά μεταφορικά μέσα στην εσπιανάδα
Φέτος οι ερινύες της Πασχαλινής απόδρασης είχανε αρχίσει να μας κυνηγάνε από την αρχή του χρόνου, είτε ως βαλκυρίες (ο Γιάννης έψηνε κόσμο για Στοκχόλμη) είτε ως Κέλτισσες θεές (και μετά ξύπνησε και του «μύρισε» Εδιμβούργο), οπότε όταν έπεσε από «τα κουμπαράκια» (θυμίζει λίγο «τζαβαράκια» που είναι πολύ ωραία λέξη και μου αρέσει να την επαναλαμβάνω) η πρόταση για Πάσχα στο Ντουμπάι, με ήλιο και μπάνια στα ζεστά νερά του Περσικού κόλπου, δεν το σκεφτήκαμε και πολύ.
Όπως και πολύς άλλος κόσμος, άγνωστος αλλά και γνωστός δηλαδή Ντουντού, Ντέρμπισάιρ, Τζιμπούρ, Αγάπη, Μανώλης και Άντζελα, μόλις μπήκε Πρωταπριλιά ή αλλιώς Μεγάλη Πέμπτη την κάναμε για αεροδρόμιο. Με τους δεύτερους (αυτούς με το μικρό δηλαδή) συναντηθήκαμε και για αποχαιρετιστήριο καφέ στο αεροδρόμιο μιας και την ίδια μέρα αριβάρανε κι αυτοί για Βερολίνο. Δεν θα ξαναγράψω για την Emirates, only την καλύτερη αεροπορική εταιρεία που έχω πετάξει ποτέ, τα ‘χω ξαναπεί άλλωστε, μην νομίζεται ότι τα παίρνω κιόλας, οι Ντουμπαγιαννοί πάντως είναι λίγο slow the match oil, έτσι αφού κάποιους από μας τους ψάξανε δις μέχρι να βγούμε από το αεροδρόμιο (όπου εκτυλίχθηκε μία φοβερή ιστορία, δεν ξέρω όμως αν έχω την άδεια των ατυχησάντων για να την πω), κατά τις 11 το βράδυ φτάσαμε στο ξενοδοχείο, κι 11.15 πίναμε ποτά με μεζέ και σίσες (ή ναργιλέδες επί τω ελληνικότερο) στο παραλιακό μπαρ Al Hadiqa.
το ονειρεμένο αυτό καραμελόδεντρο το πετύχαμε στο καινούριο Dubai Mall, ακριβώς απέναντι από το ενυδρείο
Έχοντας ταξιδέψει και παλιότερα στο Ντουμπάι, τα αξιοθέατα και τα πολλά πολλά τα είχαμε κάνει ήδη οπότε τις επόμενες μέρες ο καιρός κύλησε όντως σαν διακοπές στο χωριό αφού ξυπνάγαμε μεσημεράκι, πηγαίναμε για μπάνιο (μπίρες, ντακίρια και ραμπουτάν στην παραλία), μετά βόλτα στα malls (τα οποία μένουν ανοιχτά μέχρι τις 11 το βράδυ) και μετά για φαί και ποτό είτε στην εσπιανάδα που έχει γίνει στην παραλία είτε σε γειτονικά ξενοδοχεία. Για ποτό δηλαδή μόνο στα ξενοδοχεία αφού πουθενά αλλού δε σερβίρεται αλκοόλ. Αν βρεθείτε ποτέ στην εσπιανάδα, το μεξικάνικο El Chico έχει ωραίο και οικονομικό φαγητό και το καλύτερο γκουακαμόλε που είχα δοκιμάσει ποτέ το οποίο το φτιάξανε μπροστά μας και η Μαρία μας έταξε αναπαράσταση στο σπίτι της, ενώ φάγαμε επίσης στο ιταλικό Pizza Napoletana, το οποίο ήταν συμπαθητικό, αλλά ας μη γελιόμαστε, βραδινό χωρίς αλκοόλ δε λέει, οπότε ξημεροβραδιαζόμαστε στο Sheraton Al Hadiqa. Φάγαμε επίσης στο πολυνησιακό του ξενοδοχείου Jumeirah, με θέα το Burj Al Arab, συμπαθητικά πραματάκια και ωραία γλυκά από all you can eat buffet. Για ποτό only λέει και το Sky Bar του Hilton, που έχει τέλεια θέα στον περσικό, καλύτερα όμως να μην πέσετε σε live της αλλοπαρμένης πιανίστριας.
ο Johnakos χαριεντίζεται στο ενυδρείο του Dubai Mall
Θρήσκοι δεν είμαστε αλλά η πασχαλινή ατμόσφαιρα δεν μας έλλειψε κιόλας: οι ντουμπαγιαννοί ξενοδόχοι μας οργανώσανε πασχαλινό κυνήγι θησαυρού (άσχετο που προτιμήσαμε τις ξαπλώστρες μας στην παραλία) και μας μοιράσανε σοκολατένια λαγούδια και αυγά, βγάλανε και σούβλες στο γκαζόν, μια χαρά.
Αυτά εν συντομία, έτσι περάσαμε το φετινό Πάσχα και τα γενέθλιά μου, ω «άγιε των ταξιδιών μας» του χρόνου θα ήθελα να πάω στα Νησιά του Πάσχα ή έστω στο Μαϊάμι, ελπίζω η οικονομική κρίση να μην σε εμποδίσει από την εκπλήρωση της ευχής μου.
*όχι ότι είναι τίποτις ντουμπαγιαννοί, το λέμε έτσι γιατί πάνε κάθε Πάσχα πια!
7 σχόλια:
xoxoxoxo kalooooo to horio ton kubaron ;)))
muaaaaaaaaaaaaaaaaaaats filou
Η αλήθεια πάντως είναι ότι οι Ντουμπαγιανοί δεν οργάνωσαν για μας το κυνήγι του θησαυρού. Για τετράχρονα προοριζόταν το κονσεπτ.
J
Περάσατε σούπερ στο χωριό..:-) Εγώ μπορώ παρακαλώ να κρατήσω το καραμελόδεντρο? :-))
ontos to kinigi itan gia mora, to karamelodentro omos gia olous!
katse re koukla kai moni sou sti fotorafia me tous matraxalous
Ρε, τσου. Άκου "ματράχαλους"
Πόσο μου 'χουν λείψει οι διακοπές! Έστω και το πολύ μέχρι πιο κάτω στο ..χωριό των κουμπάρων!
Δημοσίευση σχολίου