Διάβασααα

Τα άπαντα –σχεδόν- του Ντέιβιντ Σεντάρις. Τον Σεντάρις τον ανακάλυψα από μια συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία, η οποία μου είχε φανεί τόσο αστεία ώστε την είχα αναφέρει εδώ. Τον είχα ξεχάσει για λίγο αλλά πέρσι ο Τζονάκος αγόρασε ένα βιβλίο του, καθότανε και το διάβαζε χασκογελώντας και κάνοντάς μου απαγγελία τα best off, δηλαδή mot à mot όλο το βιβλίο φάση, κι έτσι χουκαρίστικα κι εγώ και διάβασα: το «Γυμνός», το «Μια σχεδόν φυσιολογική οικογένεια» και το «Ημερολόγια από τη χώρα των Χριστουγέννων», έχω κρατήσει και μερικά για καλοκαιράκι. Όλα τα βιβλία είναι τύπου νάτσουραλ προζάκ, ζολόφτ και δε συμμαζεύεται από το γέλιο: καθόμουνα στο μετρό και γέλαγα μόνη μου, προχώραγα στο δρόμο, σκεφτόμουν αυτό που διάβασα στο μετρό και γέλαγα μόνη μου, ακόμα και τώρα όποτε ακούω τη λέξη τικ, σκέφτομαι τον Σεντάρις. Ενδεικτικά αναφέρω ότι έπρεπε να γλύφει ένα κουδούνι, την καράφλα του μπροστινού του, το κεφαλάκι ενός νάνου κήπου ή το πόμολο της τρίτης πόρτας που διάβηκε, αλλιώς φοβόταν ότι θα καταστραφεί ο κόσμος του και συχνά συμπάσχω μαζί του γιατί έχω αναπτύξει κι εγώ κάτι τέτοια κουσούρια, π.χ. άμα είναι στραβωμένα τα μαξιλάρια του καναπέ στο σαλόνι χωρίς να κάθεται κανείς δεν μπορώ να λειτουργήσω στην κουζίνα και πάει λέγονας. Anyway απ’ όπου και να τον πιάσεις τον Σεντάρις θα τρελαθείς, so pls do…

Για φαί στο Χαλάνδρι, part 2

ΨΩΜΙ ΚΙ ΑΛΑΤΙ, ΜΠΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΙΟ

ΨΩΜΙ ΚΙ ΑΛΑΤΙ: Στο Ψωμί κι Αλάτι πήγα πρώτη φορά πριν γίνει διάσημος ο Λουκάκος από την τβ μιας και η φίλη μου η Άντζελα έλεγε τα καλύτερα γι’ αυτόν τον σεφ η χάρη του οποίου είχε φτάσει μέχρι το Waldorf Astoria, κι εγώ λατρεύω το Αστόρια και τη Νέα Υόρκη. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό, τόσο σε γεύση όσο και σε εικόνα όσο και σε μυρωδιά και το σέρβις το ίδιο. Ο χώρος ψιλοαδιάφορος, αλλά δεν προλαβαίνεις να τον χαζέψεις, με το που αρχίζει η μεταφορά των μεζέδων παίζει πιρούνι μοτεράκι. Το μαγαζί σερβίρει ή τουλάχιστον σέρβιρε και καλωσόρισμα, ντοματόσουπα σε σφηνάκι & ψωμί φρυγανισμένο με λάδι και κάπαρη, γιαμ και πάλι γιαμ, απλότητα και νοστιμιά. Δοκίμασα διάφορα και όλα ήταν πολύ γευστικά, ενδεικτικά αναφέρω το μανιτάρι πορτομπέλο με τυρί γκερεμέζι, τη ντοματοσαλάτα με πίτες και κατσικίσιο τυρί, τα χωνάκια πίτας με χοιρινό και κασέρι, τα ραβιολάκια με το κουνέλι. Οπωσδήποτε να ξαναπάμε, αλλά πλέον πρέπει να κάνεις κράτηση καμιά βδομάδα νωρίτερα λέει!

Enoteca

Enoteca: Ένα πολύ όμορφο και καλαίσθητο μαγαζί, παλιό σπίτι που έχει μετατραπεί σε εστιατόριο, με πολλά κρασιά και βοήθεια στην επιλογή του φαγητού που θα τα συνοδεύσεις (εννοείται ότι πρώτα διαλέγεις κρασί!). Καλύτερα για intimate dinner φάση γιατί το σκηνικό τραβάει ρομαντζάδα και keep it down voices, κι επιπλέον δεν επιτρέπεται και το κάπνισμα. Ως παστολάτρης έφαγα το ριζοτάκι με μανιτάρια πορτσίνι και σύγκλινο Μάνης και δεν παραπονέθηκα, ούτε όταν είδα τον ψιλοτσιμπητό λογαριασμό. Δεν θα ξαναπήγαινα though, είναι από τα μαγαζιά που μια φορά είναι αρκετή, εκτός κι αν κάτσει σε καλοκαιρινή επίσκεψη, μιας και το Enoteca έχει κι όμορφο κηπάκι.

Είχα πάει τον περσινό χειμώνα και στο Sotto Voce που το είχε δείξει μέχρι κι ο Μποτρίνι στους εφιάλτες του, εφιαλτικό δεν το έλεγες πάντως, καθώς και στο Nono romantico di Antonio, αυτό δεν με πήγε καθόλου, αλλά απ’ ότι καταλαβαίνω μας άφησαν χρόνους οπότε ας μην ασχοληθούμε περαιτέρω.

My astrologer.gr

Το astrologer.gr είναι το αγαπημένο «παιδάκι» -μετά τον Κίτσο- της φίλης μου της Στελλάρας. Έχει πολλά δωρεάν applications όπως Ονειροκρίτη, κινέζικα, ταρό και τέτοια αλλά μπορείς να πάρεις και πιο tailor made διαβάσματα με λίγα ευρωπουλάκια μέσω σμς. Άμα είσαι into this έμπα εδώ!

Weekend στην Αίγινα & άλλο ένα στην Άνδρο

Weekend στην Αίγινα

Η Αίγινα είναι μια καλή λύση για μπάνιο ΣΚ άμα σιχαίνεσαι σαν κι εμένα τις βρωμερές θάλασσες της Αθήνας. Έτσι πολλές φορές τα τελευταία χρόνια έχουμε καθιερώσει να φεύγουμε Σάββατο πρωί για Αίγινα –μόνο μισή ωρίτσα με το δελφίνι- και να γυρνάμε Κυριακή βράδυ. Σπίτι δεν έχουμε αλλά τα ξενοδοχεία είναι φτηνά και καθαρά, τουλάχιστον αυτά που έχω πετύχει εγώ, π.χ. το Ηλέκτρα στο λιμάνι ή το Κατερίνα στην Αγία Μαρίνα, παραλίες έχει μπόλικες και κοσμικές με ομπρέλες και τέτοια και ερημικές, και γενικώς έχει ένα χρώμα παλιάς ελληνικής ταινίας. Ταβέρνες και μπαράκια υπάρχουν άπειρα, πιο σύγχρονα στο λιμάνι , για λίγο φολκλόρ προτείνω Αγία Μαρίνα και γενικώς λέει, θα γυρίζεις Κυριακή βράδυ και θα νομίζεις ότι ήσουνα διακοπές. Για ακόμα πιο φτηνό εισιτήριο ή για να πάρεις κι αμάξι υπάρχει και πλοίο που κάνει λίγο περισσότερο από το δελφίνι.

Να μην ξεχάσω ένα ωραίο εστιατόριο που είχα πάει πέρσι, το μεζεδοπωλείο Μπάμπης στην άκρη του λιμανιού ο οποίος στήνει σαλονάκι πάνω στο κύμα και σερβίρει νόστιμο μεζέ και τσίπουρο και άλλα. Διακοπές στην Αίγινα λοιπόν, το είπε και η Βουγιούκλω.

Από το Μουσείο Γουλανδρή στην Άνδρο, ένας λόγος για να ξαναπάω

Weekend στην Άνδρο

Ένα άλλο κοντινό νησί για ΣΚ είναι η Άνδρος, λίγο πιο pretentious βέβαια από την Αίγινα αλλά ‘ντάξει. Το Μπατσί είναι μια καλή λύση για διαμονή μιας κι έχει όλα τα σέα –φαί/ποτό/κέντρο τύπου/δωμάτια/decent θάλασσα. Από Ραφήνα είναι μιάμιση ώρα περίπου οπότε και Παρασκευή απόγευμα να φύγεις θα φτάσεις κατευθείαν για βραδινό και θα έχεις όλο το ΣΚ μπροστά σου. Η Άνδρος είναι μεγάλο νησί κι έχει πολλά πράγματα να κάνεις έχει μέχρι και μουσείο σύγχρονης τέχνης αλλά μιας και πήγαμε για μόνο για ΣΚ αποφασίσαμε να κάτσουμε στ’ αυγά μας και να λιώσουμε στην παραλία. Για φαί δοκιμάσαμε στου Σταμάτη και στο Θεολόγο, για ποτό και λουκουμάδες με σοκολάτα το Capricio. Υπάρχει μια μικρή επιλογή. Δεν θα ξαναπήγαινα όπως έχει κάτσει με την Αίγινα αλλά είναι μια λύση με καλή σχέση κόστους – αποτελέσματος.

Κηπουρική & Ψυχοθεραπεία

Τα κακτάκια μου ROCK!

Αν και δεν είμαστε πολύ rural τύποι, πέρσι ο Τζονάκος αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κηπάκι στην ταράτσα μας, μιας και τα λουλούδια που είχε φυτέψει ο άχρηστος κηπουρός / οργανοπαίχτης σε ρεμπετάδικο, που πληρώνουμε ως πολυκατοικία δεν έπιασαν ποτέ, ίσως διότι τους τραγουδάει όταν τα φροντίζει; Χου νόους…

Χειμερινή εικόνα παρτεριού ταράτσας

Το δεκαπενθήμερο της πνευμονίας λοιπόν, όταν για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια που έχω φύγει από το πατρικό μου έβλεπα κάθε μέρα –για 15 μέρες- τον πατέρα μου σε χρέη βοηθού νοσοκόμας (νοσοκόμα ήταν η μάνα), για να περάσει την ώρα του δημιουργικά, του αναθέσαμε το φύτεμα κι έκανε θαύματα! Μετά από ένα μήνα και μέχρι το Σεπτέμβρη είχαμε δικές μας ντομάτες –σούπερ γιαμ- μελιτζάνες, πιπεριές και λίγο βασιλικό για να διώχνει τα μαμούνια από τα υπόλοιπα λέει, όλα σε φάση φυτοφάρμακα & λιπάσματα free.

Ντομάτα από την καλοκαιρινή σοδιά, την αδικεί η φωτό!

Έτσι, μας άνοιξε η όρεξη, κι όταν το καλοκαίρι πέτυχα στης Μόνικας στη Σκύρο τα 2 καταπληκτικά γλαστράκια που βλέπετε παραπάνω, αποφάσισα να ξεκινήσω κι εγώ το δικό μου project κηπουρικής από το πιο εύκολο φυτό που υπάρχει: τα κακτάκια, τα οποία χρειάζονται μόνο φως, ζέστη και λίγες στάλες νερό όποτε, ότι πρέπει δηλαδή για την ακαμάτα me.

Αλεξανδρινό το Ανεξάρτητο!

Μετά την πρωτοχρονιά προστέθηκε κι ένα Αλεξανδρινό, το οποίο επίσης χρειάζεται λίγο φως και νεράκι μια φορά την εβδομάδα και τα καταφέρνει μόνο του, δε χρειάζεται να ασχοληθείς περαιτέρω, lucky me.

Για χειμώνα αλλάξαμε τη φυτεία σε μαρούλι-κρεμμύδι-κόκκινη σαλάτα, εγώ δεν τα τρώω αλλά ο Τζον ορκίζεται ότι είναι πολύ γευστικά, κι αν ο Τζέφρι είχε κάνει πράξη το μόνο σωστό πράγμα που εισηγήθηκε μπορεί να φυτεύαμε και τίποτα άλλο !Ρ