Άρτος και θεάματα #3 Damien Hirst & μπιφτέκια στο Malvazia

"Diamond Skull" από εδώ

Πριν από μερικές εβδομάδες πήγα στο Μπενάκη να δω την έκθεση New Religion του Damien Hirst. Τώρα έργα του εν λόγω καλλιτέχνη έχω δει πολλά και σε διάφορα μουσεία και η τεράστια επιτυχία του δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει: είναι ο ορισμός του case study για καλλιτεχνική καθιέρωση μέσω ενός ολοκληρωμένου publicity & pr προγράμματος, ή απ’ τ’ ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα. Ειλικρινά το πιστεύω, είναι σοοοο υπερτιμημένος, όχι ότι δεν έχει φαν η τέχνη του αλλά η καλλιτεχνική και οικονομική αξία που της αποδίδεται παραπάει.

Η έκθεση περιλαμβάνει ένα περιορισμένο αριθμό έργων, γι’ αυτό άμα πας take your time, χάζεψε τα ονόματα των φαρμάκων και τα εδάφια της Βίβλου με τα οποία συνδέονται, ψάξε να βρεις τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης με τους σταυρούς, τις καρδιές, τις νεκροκεφαλές και τα πολυτελή υφάσματα, ανακάλυψε την κατά Hirst τελική έξοδο ή απλά μπορείς να κρυφακούσεις τις παπάντζες άλλων επισκεπτών που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την επίσκεψή τους μέχρι εκεί κάτω για μια έκθεση μίας αίθουσας, θυμάμαι κάτι αντίστοιχο είχαμε πάθει και στον Κουνέλη @ Bernier Eliades, η έκθεση περιλάμβανε 5-6 πίνακες και καμία επεξήγηση, ούτε ένα φυλλάδιο, ούτε καν φύλακα στο χώρο!

Τεσπα, μιας και ήταν Παρασκευή απογευματόβραδο, είπαμε να φάμε κάπου εκεί πέρα και να μη γυρίσουμε από νωρίς σπίτι, οπότε βρήκαμε το πιο κοντινό εστιατόριο – ακριβώς στο πίσω μέρος του μουσείου – και μπήκαμε έτσι απλά, χωρίς κράτηση, χωρίς τίποτα, πάνε οι παλιές εποχές που για να φας έξω Παρασκευή έπρεπε να κάνεις κράτηση 2-3 μέρες πριν στην καλύτερη.

Malvazia: καθαρές γραμμές και στιβαρή, λίγο butch αισθητική

Το εστιατόριο λέγεται Malvasia και η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ καλή: έχει καλαίσθητη σάλα και τζαμαρία που ανοίγει, περιποιημένα τραπέζια, το κάπνισμα επιτρέπεται όλα καλά! Η καρδούλα μου σφίχτηκε λίγο πάντως μόλις είδα αρμόνιο και μικρόφωνο σε μια γωνίτσα, το πολύ εξυπηρετικό προσωπικό μας ενημέρωσε όμως ότι το πρόγραμμα -αρτιστίκ για να εξηγούμαστε- ξεκινάει μετά τις 10 οπότε και θα είχαμε σίγουρα φύγει.

Το καλωσόρισμα του σεφ περιλάμβανε 2 είδη ντιπ, ένα με λαχανικά κι ένα με γιαούρτι- μουστάρδα καθώς και ξεροψημένο ψωμάκι, τα οποία εξαφανίστηκαν πριν καν παραγγείλουμε μιας και το μουσείο μας είχε ανοίξει την όρεξη! Επίσης και οι μπύρες που ήπιαμε στο καφέ του Μουσείου παρέα με τη Ρηνούλα, πρέπει να είχαν συνεισφέρει στο άνοιγμα αυτό.

Τι δοκιμάσαμε: Εγώ πήρα το μπιφτέκι γαλοπούλας το οποίο ήταν απλό και νόστιμο και συνοδευόταν από καταπληκτικές πατάτες φούρνου, ψημένες με τη φλούδα αλλά πολύ τρυφερές, λίγες όμως, θα έτρωγα και πιατέλα. Ο Γιάννης πήρε το σολομό και ήταν καλός λέει, τον πιστεύω, εγώ ούτε να τον πλησιάσω. Πήραμε και μια σαλατούλα για τα μάτια του κόσμου, ρόκα με σπανάκι, ντοματίνια και προσούτο. Μαζί με το κρασί πληρώσαμε γύρω στα 60€ νομίζω both, which was decent σχετικά.

Κατά τις 10 ήρθε και η τραγουδίστρια οπότε ήταν ώρα να την κάνουμε γι’ αλλού, γι’ αυτό αν το αποφασίσεις chose πριν τις 10 για ένα ήσυχο δείπνο και μετά τις 10 για λίγο έντεχνο, έθνικ και συμπάθεια.