Διακοπές στη Βασκονία, στο Μπιλμπάο

Έξω από το Guggenheim, στο βάθος η αράχνη της Μπουρζουά και η κόκκινη γέφυρα μανταλάκι

Το Bilbao για τους παλαιούς βασκόνους λέγεται Bilbo κι αυτό θυμίζει (εκτός αν έχεις πονηρό μυαλό), Lord of the Rings, Hobbit και γενικώς πολύ παραμύθι, και το Bilbao είναι παραμυθένιο, τουλάχιστον το τουριστικό κομμάτι της πόλης που ξεκινάει από το Guggenheim κι ανηφορίζοντας το ποτάμι με τις διάσημες γέφυρες και τα διάσημα κτίρια και διάφορα άλλα διάσημα φτάνεις στην παλιά πόλη, η οποία μοιάζει με την παλιά πόλη της Ρόδου, της Κέρκυρας, και γενικώς όλες τις παλιές πόλεις που βρίσκεις σε κάθε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα κι όχι μόνο. To Μπιλμπάο είναι το Guggenheim και χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε στον πολιτισμικό χάρτη οπότε θα ξεκινήσω κάπως έτσι:

Το Guggenheim είναι μια υπερπαραγωγή. Μοιάζει με μικρό καράβι που έχει ψαρίσια ουρά και φοράει καπελάκι ναύτη ή αν το δεις από άλλη πλευρά μπορεί να σου θυμίσει το καταραμένο φίδι ή τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη ή και ανεμόμυλο, έτσι όμως όπως στραυταλίζει τόσο στην αντηλιά όσο και στη συννεφιά είναι αδύνατο να μην τραβήξει την προσοχή σου ακόμα κι αν δεν είσαι πολύ φαν της μοντέρνας τέχνης. Επιπλέον ο Πούπι, το γιγαντιαίο σκυλί του Τζεφ Κουνς με το πετσί από λουλούδια που βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή του Guggenheim, θα τραβήξει την προσοχή σου όχι μόνο με το μέγεθος το οποίο εν προκειμένω μετράει, όσο και με τη μυρωδιά του, μιας και μυρίζει σα λιβάδι με λουλούδια! Αφού αφιερώσεις αρκετή ώρα για να θαυμάσεις το μουσείο σαν κτίριο - κάντο περιμετρικά γιατί γύρω γύρω έχει μνημειώδη σχεδόν έργα, όπως μια αράχνη της Μπουρζουά ή τις τουλίπες του Κουνς ή την κόκκινη γέφυρα που μοιάζει με μανταλάκι- και άλλα πολλά-, έμπα στο μουσείο, το οποίο έχει και μόνιμες και φιλοξενούμενες συλλογές που αξίζει να δεις. Εμείς πετύχαμε και τη συλλογή του Δασκαλόπουλου η οποία είναι huge, όχι μόνο διότι περιλαμβάνει πολλά έργα, αλλά επειδή και το καθένα από αυτά χρειάζεται εργοστάσιο για να στηθεί. Δεν θα σχολιάσω το περιεχόμενο ποιοτικά, η μοντέρνα τέχνη άλλωστε είναι πάντα open for discussion και το έχω ήδη συζητήσει πολύ με certain some ones.

Potea στην οδό Garcia Rivera

Στο Guggenheim έχει ένα ωραίο αίθριο καφέ κι εστιατόριο με μενού του Martin Berasategui με τ’ όνομα, θα αναφερθεί παρακάτω, καθώς και αξιοπρεπές gift shop, λίγο ακριβούτσικο όμως. Επίσης και η περιοχή έξω από το μουσείο αξίζει για άραγμα, έχει πάρκο με καρουζέλ και ράμπες για σκέιτ κτλ, παγκάκια, καφέ, και τραμ αν δε θέλεις να κάνεις όλο το παραποτάμιο bridge-spotting προς την παλιά πόλη με τα πόδια. Λίγο πιο κάτω από το Guggenheim υπάρχει και το Μουσείο Καλών Τεχνών, το οποίο αξίζει να επισκεφτείς για να δεις και τα έργα ντόπιων καλλιτεχνών, μη νομίζεις τίποτα λαογραφίες, σε μοντερνιά αναφέρομαι. Επίσης το ίδιο το μουσείο έχει ενδιαφέρον από αρχιτεκτονικής πλευράς και είναι τριγυρισμένο από ένα μεγάλο πάρκο με πράσινο για άραγμα.

Πούπι ο ανυπέρβλητος και στα πόδια του ο Τζον

Άλλα αξιοθέατα που θυμάμαι είναι μία γέφυρα Καλατράβα, σαν τη δικιά μας περίπου, το αεροδρόμιο έχει επίσης εσάνς Καλατράβα, σαν το ΟΑΚΑ περίπου, τα Φοστερίτος, δηλαδή οι έξοδοι του μετρό, οι οποίες έχουν σχεδιαστεί από το Νόρμαν Φόστερ, εξ’ ου και το όνομα και μοιάζουν με σώμα γαρίδας if you ask me, ο πολυχώρος Alhondiga, με σινεμά, εστιατόρια, γκαλερί και design shop, ο οποίος έχει σχεδιαστεί από τον Philippe Starck. Το γήπεδο δεν το συστήνω, αδιάφορο, αν κι εκεί αγόρασα ένα πελώριο βάσκικο καπέλο, μάλλινο με κόκκινη σατέν επένδυση, μούρλια. Επίσης η παλιά πόλη είναι μία από τα ίδια, της Ντονόστια ήταν καλύτερη. Επίσης μην ψαρώσετε και πάτε στην κλειστή αγορά Ribera, εγώ νόμιζα ότι θα έχει λουλούδια, μπισκότα και σαντουϊτσάκια άντε και τίποτα αντίκες αλλά είχε όλο μπούτια ταύρου, ψαρούκλες και άλλα τέτοια βρωμερά αμαγείρευτα πράγματα, κρατούσα τη μύτη μου όλη την ώρα.

Inside Thomas' Hirschhorn Cavemanman

Στις εξόδους ισχύει ότι και στη Ντονόστια, ποτέα, πίντσος και φτηνές τιμές.

Από εστιατόρια δοκιμάσαμε το La Tagliatela, ιταλικό με τεράστιες μερίδες, στο τέλος ενός δρόμου που ενδείκνυται για μπαρότσαρκα, του Garcia Rivera. Εκεί συχνάζουν οι ντόπιοι μετά τις δουλειές τους και μας τον σύστησε το πολύ εξυπηρετικό προσωπικό του ξενοδοχείο που μείναμε. Gran Domine bro, 5* hotel με 100 και κάτι ευρώ τη βραδιά χωρίς πρωινό αλλά ποτέ δεν ξυπνάμε έτσι κι αλλιώς. Talk about design, to ξενοδοχείο ήταν φοβερό κι απέναντι από το Guggenheim, αφού ο Πούπι καθρεπτιζότανε στα τζάμια του. Για να ξαναγυρίσω στο εστιατόριο, καλό ήτανε όσο έφαγα, μετά τσακώθηκα με το Γιάννη και βγήκα έξω και κάπνιζα μέχρι που φύγαμε, οπότε δεν έχω εικόνα τιμής και τελικά δεν το συστήνω λόγω κακού καρμοπροηγούμενου. Στο Pizza Leggera, που ήταν κοντά στο ξενοδοχείο μας είχε καλό φαί και φυσιολογικές για την περιοχή τιμές.

Από την είσοδο μοιάζει με καράβι ή καπελάκι ναύτη

Επίσης στου κυρ Berasategui που είπα πιο πάνω, ενός φημισμένου – η Άντζελα τον ήξερε – μισελενούχου σεφ, στο εστιατόριο Beltz the Black, στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου μας. Budget friendly δεν το λες, yummie friendly ήταν πάντως με 1-2 εξαιρέσεις: ας πούμε το νταβατζιλίκι το καλωσόρισμα του σεφ παραήταν θερμό: ένα γκασπάτσο κι ένα σουβλάκι με μύξα αχιβάδας να βουτήξεις, μπλιαξ, μετά μια κρύα σούπα με λαχανικά και μάλιστα μπροκολάκια μπλιαχ και ξαναμπλιάχ και μετά με το ζόρι πάλι μου φέρανε μια πάστα που ήταν από έξω εμφάνιση κι από μέσα ψαρίλα, δηλαδή πάστα ψαριού έλεος, πιο μπλιαχ δε γίνεται, και να σε κοιτάει και το γκαρσόνι στο στόμα που όλο σου γεμίζει το άδειο κρασοπότηρο αλλά το πιάτο δε λέει να αδειάσει. Τεσπα από κυρίως πήρα το πιο σέιφ του μενού, δηλαδή μόνο εγώ και κάτι ξενέρωτοι κινέζοι παραδίπλα, ένα Sirloin steak στην πέτρα σε βάση από πατάτα-μπέικον, γευστικότατο και ασύγκριτο με σολωμούς, λαυράκια, και τα άλλα τέτοια του μενού. Εννοείται ότι πήρα και γλυκό το οποίο είχε της παναγιάς τα μάτια σε μοριακές μινιατούρες: παγωμένα κραμπλς με φούσκες φράουλας, κάτι ποτηράκια με διάφορα μους ποτών και φρούτα του πάθους, ένα μικρό μάφιν κι ένα σοκολατάκι αλλά σε μορφή σκόνης κι άλλα που δεν καλοθυμάμαι, ας όψεται που κιότεψα και δεν έβγαλα φωτό!

Για πίντσος στο καφέ του Guggenheim, φρυγανισμένο ψωμί με ντομάτα φέτα και κάπαρη, ή φριτάτα μοτσαρέλας με ντομάτα, churros με σοκολάτα στην παλιά πόλη, και στο El Huevo για μικρά μποκαντίλος με χαμόν και πιπεριά και άλλα.

Για ποτό, το μπαρ Splash στο lobby του ξενοδοχείου μας με pop αισθητική και κοκτέιλ ήταν good, αλλά πρέπει να βγεις στο δρόμο να καπνίσεις. Πάντως σε όλα τα μικρά μπαράκια της πόλης, το ποτό κάνει μέχρι 2,5 ευρώ κι αν είναι κόκκινο κρασί Riojas είναι υπεραπολαυστικό.

Πολλά έγραψα και θα μπορούσα να γράψω κι άλλα τόσα, το συμπέρασμα είναι ένα: να πας, και να φας και να πιεις και να διασκεδάσεις, οι βάσκοι είναι κουλ, κι ας είναι και τριγωνοκέφαλοι. Και ξέρουν κι από τουρισμό, κι έχουν και πανέμορφες πόλεις κι ας είναι στη βαθιά επαρχία της Ισπανίας.