Flying with Real: το στόρι μιας wannabe γκρούπι

Εγώ και ο Κριστιάνο θαμπώνουμε την κάμερα! Πολύ bling bling αυτό το παιδί..

Η δουλειά μου δεν με ικανοποιεί ιδιαίτερα, την εταιρεία για την οποία δουλεύω δεν την εκτιμώ πραγματικά, η περιοχή που στεγαζόμαστε είναι απαίσια, και θα μπορούσα να σκεφτώ καμιά χιλιάδα ακόμη λόγους για τους οποίους θα ήθελα να την κάνω αλλά every now and then κάτι ενδιαφέρον κάθεται και αλλάζει για λίγο τα δεδομένα.

Έτσι πριν από μερικούς μήνες στο πλαίσιο αυτής της μιζεροδουλειάς που κάνω, μου έλαχε ένα ταξίδι στην Βαρκελώνη προκειμένου να παρακολουθήσω έναν αγώνα της Real με την Espanyol, κι ακόμα καλύτερα θα πήγαινα μέσω Μαδρίτης και θα ταξίδευα με την ίδια την ομάδα, θα μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, θα κυκλοφορούσαμε με το ίδιο λεωφορείο, κτλ και έτσι κι έγινε! Έγινα γκρούπι της Real για 48 ώρες.

Μαζί με την υπόλοιπη ελληνική αποστολή πήγαμε στη Μαδρίτη κι επιβιβαστήκαμε στο ίδιο αεροπλάνο με τη Real, δυστυχώς όλες οι φωτογραφίες βγήκαν θολές μιας και το μαλακ*στ*ρι ο Μουρίνιο δε μας άφηνε να πλησιάσουμε περισσότερο με μηχανή, τους παρακολουθούσαμε όμως και στις δύο πτήσεις από και προς Βαρκελώνη σαν τα ψάρια μες στη γυάλα: προ νίκης –γιατί τη νικήσανε την Espagnol- ήταν σε μουγγαμάρα και περισυλλογή, μετά νίκης ο Ρονάλντο έβγαζε φωτογραφίες του εαυτού του με το iphone, ο Ράμος έπαιζε μαξιλαροπόλεμο με τον Αλόνσο, ο Μουρίνιο πέταγε σκουπιδάκια στον Πέπε που είχε βάλει και το γκολάκι της νίκης και γενικώς μια ωραία ατμόσφαιρα αλλά και πάλι δεν μας άφησαν να παίξουμε κι εμείς μαξιλαροπόλεμο μαζί τους σνιφ κλαψ.

Στο ενδιάμεσο τους πετυχαίναμε παντού στο ξενοδοχείο -το οποίο ήταν αποκλεισμένο από νεαρούς φανς της ομάδας και για να μπεις και να βγεις έπρεπε να δείξεις κάρτα επιβίβασης-, μετά από πολύωρο καραούλι και συνεννοήσεις με την εταιρεία που μας φιλοξενούσε. Εγώ πέτυχα καμπόσους στο ασανσέρ αλλά δεν ήξερα ονόματα και ντράπηκα να αδράξω την ευκαιρία για πριβέ αυτόγραφο, γι’ αυτό μπήκα στην ουρά και περίμενα καρτερικά αρκετή ώρα για το Ρονάλντο και τον Αντεμπαγιόρ να υπογράψουν στη φανέλα μου. Είχα κι ένα incident με το Ράμος ειδικότερα αλλά και όποιον καθόταν στο διάδρομο του αεροπλάνου στην επιστροφή, αλλά καλύτερα να μην το αναλύσω.

όλες οι φωτογραφίες έτσι και χειρότερες...

Πολύ αναμονή, πολύ κυνηγητό, πολύ κακό για το τίποτα. Και τι κατάλαβα; Ούτε που θυμάμαι που την έχω θάψει την μπλούζα, ούτε που τους εκτιμώ καν τους παίκτες αυτούς, ούτε που με νοιάζει αν παίζουν ή δεν παίζουν ποδόσφαιρο, άσε που το ντύσιμο τους και η συμπεριφορά τους και το στιλ τους είναι εντελώς ακαλαίσθητα. Anyway, η ψυχολογία της γκρούπι σε συνεπαίρνει, αλλά κυρίως του γκρούπι, γιατί male γκρούπιδες ήταν αυτοί που μας βάλανε στο πνεύμα να τρέχουμε για αυτόγραφα, us girls άμα το σκεπτόμασταν καλύτερα θα βολτάραμε στη Βαρκελώνη, θα πηγαίναμε στο σπα του ξενοδοχείου, μετά στο γήπεδο κι έξω από την παράγκα.

Στο μεταξύ από ποδοσφαιροhunting και ποδοσφαιροspotting, καταφέραμε και μια βόλτα στη Barcelonetta, ένα ποτάκι σε παραλιακό κλαμπ κι ένα φαγητό στο πανέμορφο Acontraluz, χωρίς την ομάδα εννοείται!