«Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ» του Τζόναθαν Κόου: Λιτό και πεσιμιστικό, ότι πρέπει για την κατάθλιψη.
«Ουτοπία» του Τόμας Μουρ: Ουτοπία για τον Τόμας, Καλλίπολη για τον Πλάτωνα, το συμπέρασμα είναι ότι μόνο στα χαρτιά υπάρχει τέλεια πολιτεία χωρίς θρησκεία, στην πραγματικότητα μπορεί να αντικατασταθεί κι από την πολιτική άμα λάχει.
«Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» του Όσκαρ Ουάιλντ: άμα είσαι μισογύνης, ρατσιστής, νάρκισσος, μυγιάγγιχτος, ρέτρο λόβερ, wannabe καταραμένος, θα σου αρέσει, αν όχι μακριά.
2 σχόλια:
Ξες και κανέναν που να μην ειναι μισογύνης, ρατσιστής, νάρκισσος, μυγιάγγιχτος, ρέτρο λόβερ ή wannabe καταραμένος; Όχι. Συμπέρασμα: σ όλους θα αρέσει.
Να σημειώσουμε εξάλλου ότι χορηγοί της Ουτοπίας είναι ο Ελλάκτωρ & η Eurobank. Εξάλλου.
Δημοσίευση σχολίου